คดีได้ความว่าจำเลยไปซื้อฝิ่นที่ศาลากลางจังหวัดยะลา เพื่อเอาไปจำหน่ายที่ร้านจำเลยตำบลกาบัง ซึ่งต้องขึ้นรถยนต์ไปที่อำเภอยะหาแล้วเดินไปในป่าอีก ๖ ชั่วโมง ในวันนั้นจำเลยกลับร้านไม่ทัน รุ่งขึ้นจำเลยได้แบ่งฝิ่น ๕ ตำลึงให้พ.ลูกจ้างพาไป ส่วนอีก๖ ตำลึง จำเลยนำไปพร้อมกับบัญชีฝิ่น เมื่อแบ่งกันแล้วจำเลยกับ พ.ก็เดินทางมาด้วยกัน จำเลยแวะไปธุระที่ศาลให้พ.เดินล่วงหน้าไปหารถยนตร์และคอยจำเลยอยู่ที่สะพานน้ำ ห่างจากศาลเดินประมาณ ๑๕ นาที พ.นั่งคอยจำเลยอยู่ประมาณ ๑ ชั่วโมง ก็ถูกตำรวจจับ

ศาลล่างทั้ง ๒ พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกาว่าจำเลยควรมีผิดตามพ.ร.บ.ฝิ่น พ.ศ.๒๔๗๒ ม.๒๒-๕๕

ศาลฎีกาตัดสินว่า ฝิ่นนี้จำเลยเป็นผู้ได้รับอนุญาตได้ซื้อมาจากจังหวัด ยังไม่ได้พาไปถึงร้านของจำเลย เพียงแต่แบ่งให้ลูกจ้างพาเดินทางจะไปร้านจำเลยพร้อมกับจำเลยลูกจ้างจำเลยก็มาถูกจับเช่นนี้จะลงโทษจำเลยไม่ได้ พิพากษายืนตามศาลล่างทั้ง ๒

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา