คดีนี้ปัญหาขึ้นมาสู่ศาลฎีกาฉะเพาะ ท.จำเลยผู้เดียวว่าจะต้องรับผิดช่วย พ.จำเลยใช้ทรัพย์ที่ฉ้อโกงโจทก์มาหรือไม่

ศาลเดิมตัดสินว่า พ.จำเลยทำหนังสือปลอมชื่อ ย.ไปหลอกลวงจำเนองเรือนแก่โจทก์ ท.จำเลยซึ่เปนลูกจ้าง พ.กดพิมพ์ลายมือรับรองว่าได้เห็น ย.เซ็นชื่อท้ายหนังสือปลอมนั้นจริง โจทก์หลงเชื่อจึงรับจำนองเรือนจาก พ.เปนเงิน ๑๔๐๐ บาท พ.มีผิด ๒ กะทง คือ ฐานปลอมหนังสือตาม ม.๒๒๔ แลฐานฉ้อโกงตาม ม.๓๐๖ ให้จำคุก ๑ ปี ส่วน ท.มีผิดฐานฉ้อโกงตาม ม.๓๐๖ กะทงเดียวให้จำคุก ๖ เดือน แต่รองการลงอาญาไว้ แลให้ช่วยกันใช้เงินแก่โจทก์

ท.จำเลยผู้เดียวอุทธรณ์ในข้อที่ให้ช่วย พ.ใช้ทรัพย์

ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่า ท.มิได้อุทธรณ์ในเรื่องสมคบกับ พ.ฉ้อโกงแล้ว ข้อเท็จจริงจึงเปนอันฟังได้ว่า ท.สมคบกับ พ.ฉ้อโกงโจทก์แม้จะไม่ปรากฎว่า ท.ได้รับทรัพย์ที่ฉ้อนั้นด้วยก็ดีก็ย่อมมีหน้าที่ต้องรับผิดตลอดถึงทรัพย์ของโจทก์ซึ่งถูกฉ้อไปด้วย จึงยืนตามศาลเดิม

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา