โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่ดินที่เช่าของโจทก์ และขอให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย

จำเลยให้การว่าที่ดินที่โจทก์ฟ้องเป็นที่ดินในเขตป่าสงวนแห่งชาติ จำเลยทำสัญญาเช่ากับโจทก์โดยสำคัญผิดว่าโจทก์เป็นเจ้าของ สัญญาเช่าเป็นโมฆะโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง

ในวันนัดสืบพยานโจทก์ โจทก์จำเลยรับกันว่าที่ดินที่โจทก์ฟ้องอยู่ในเขตป่าสงวนแห่งชาติ ศาลชั้นต้นจึงงดสืบพยานโจทก์จำเลยแล้วพิพากษาว่าโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง ให้ยกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าที่ดินพิพาทเป็นป่าสงวนแห่งชาติ มิใช่ของโจทก์ และจำเลยให้การต่อสู้ไว้ โจทก์ไม่มีอำนาจนำที่ดินดังกล่าวให้จำเลยเช่าและไม่มีอำนาจฟ้อง

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา