คดีได้ความว่าจำเลยได้รับอนุญาตจากนายอำเภอลาดยาวให้รับปืนของกลางของเจ้าพนักงาน ๑ กะบอกไว้เพื่อป้องกันทรัพย์ จำเลยเอาปืนกะบอกนี้ให้ พ.ไปใช้อีกต่อหนึ่ง พ.ผู้นี้ไม่ได้รับอนุญาตให้มีและใช้อาวุธปืนได้ โจทก์ขอให้ลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ.อาวุธปืน พ.ศ๒๔๗๗ ม.๑๖-๕๒

ศาลล่างทั้ง ๒ พิพากษาต้องกันให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกาว่าจำเลยควรมีผิดตามกฎหมายที่โจทก์อ้าง และพฤติการณ์ดังนี้ได้ชื่อว่าจำเลยเป็นผู้ใช้ให้ผู้อื่นกระทำผิดตามกฎหมายอาญา ม.๖๔

ศาลฎีกาตัดสินว่า ม.๑๖ แห่ง พ.ร.บ.อาวุธปืน บัญญัติในเรื่องผู้มีทรัพย์หลายแห่งประสงค์จะให้ผู้อื่นรักษาทรัพย์แทนด้วย วิธีให้มีปืนจึงต้องขออนุญาต เพราะฉะนั้นปืนนั้นต้องเป็นของส่วนบุคคล และให้ผู้อื่นรักษาทรัพย์ของตน ในคดีนี้ปืนเป็นปืนของกลาง จำเลยรับมาโดยกรมการอำเภอมอบหมายไว้ให้สำหรับปราบปรามผู้ร้ายเพื่อประโยชน์ในทางราชการ คดีจึงไม่เข้าบทมาตราที่โจทก์อ้าง ส่วนที่โจทก์ฎีกาว่าอย่างน้อยก็ต้องมีความผิดตามกฎหมายอาญามาตรา ๖๔ นั้น เห็นว่าโจทก์ไม่ได้ประสงค์ที่จะฟ้องจำเลยฐานสมคบกันใช้ปืนโดยไม่ได้รับอนุญาตและไม่ได้ดำเนินคดีในทางนี้มาแต่ต้น จึงพิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา