โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้มีดปาดตาลปลายแหลมเป็นอาวุธแทงเด็กหญิงเกศรินทร์ ปิ่นมองเล 1 ครั้ง โดยมีเจตนาฆ่า เป็นเหตุให้เด็กหญิงเกศรินทร์ถึงแก่ความตาย จำเลยเคยต้องโทษและพ้นโทษมาแล้วมากระทำผิดคดีนี้อีก ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา288, 92 และเพิ่มโทษจำเลยตามกฎหมายด้วย

จำเลยให้การรับสารภาพ และรับว่าเป็นบุคคลคนเดียวกับจำเลยในคดีที่โจทก์ขอให้เพิ่มโทษ กับได้กระทำความผิดในคดีนี้ภายในระยะเวลาไม่เกิน 5 ปีนับแต่วันพ้นโทษในคดีก่อน

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288 ให้ประหารชีวิต เมื่อวางโทษประหารชีวิตแล้วจึงไม่อาจเพิ่มโทษจำเลยได้อีก ให้ยกคำขอของโจทก์ในส่วนนี้

จำเลยอุทธรณ์ขอให้ลดโทษ

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า แม้พฤติการณ์แห่งคดีนี้จะเป็นที่สะเทือนขวัญของประชาชนอย่างยิ่ง และจำเลยให้การรับสารภาพทั้งในชั้นสอบสวนและชั้นพิจารณาคดีของศาล ก็ด้วยเหตุที่จำเลยจำนนต่อพยานหลักฐานของโจทก์ก็ตาม แต่การที่จำเลยเข้ามอบตัวต่อเจ้าพนักงานตำรวจเพื่อสารภาพความผิดในคดีนี้ และนำชี้ที่เกิดเหตุให้พนักงานสอบสวนทำแผนที่เกิดเหตุและถ่ายภาพไว้ ถือได้ว่าเป็นการลุแก่โทษต่อเจ้าพนักงานอันเป็นเหตุบรรเทาโทษ ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 78 คดีจึงมีเหตุสมควรที่จะลดโทษให้แก่จำเลย ส่วนที่โจทก์ขอให้เพิ่มโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 92 มาด้วยนั้นเนื่องจากศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ลงโทษประหารชีวิตจำเลย และตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 54 ให้ศาลเพิ่มโทษก่อนแล้วจึงลดโทษจากผลที่เพิ่มแล้วนั้น เมื่อศาลเพิ่มโทษจำเลยมิได้เพราะเป็นโทษประหารชีวิตจึงคงลดโทษให้จำเลยสถานเดียว

พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ลดโทษประหารชีวิตแก่จำเลยหนึ่งในสามตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 ประกอบมาตรา 52(1) เป็นโทษจำคุกตลอดชีวิต นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา