ได้ความว่า ที่ดินโฉนดที่ 3521 มีชื่อโจทก์ที่ 1 กับขุนปาลวัฒน์วิไชยถือกรรมสิทธิ์ร่วมกัน ที่ดินแปลงนี้อยู่ติดกับที่ดินโฉนดที่ 3522 มีชื่อขุนปาลวัฒน์วิไชยเป็นผู้ถือกรรมสิทธิ์แต่ผู้เดียว ต่อมาไฟไหม้ตลาดตำบลสะแกกรัง ที่ดินทั้ง 2 แปลง อยู่ในบริเวณเพลิงไหม้ กระทรวงเกษตรธิการได้ออกประกาศให้เจ้าของที่ดินในเขตตำบลสะแกกรังนำเจ้าพนักงานทำการรังวัดสอบเขตและปักหลักหมายเขตที่ดินใหม่ ขุนปาลวัฒน์วิไชยได้นำเจ้าพนักงานรังวัดสอบเขตที่ดินโฉนดที่ 3521, 3522 ต่อมากระทรวงเกษตรธิการได้ออกประกาศว่า ในการเดินสำรวจสอบเขตนี้ ได้ขยายมาตราส่วนแผนที่ให้มีขนาดใหญ่กว่าเดิมให้บรรดาเจ้าของที่ดินนำโฉนดไปให้เจ้าพนักงานทำการผนึกแผนที่หลังโฉนดให้ใหม่ ปรากฏว่าในการรังวัดใหม่ เนื้อที่ดินไม่เท่ากับเดิม คือ โฉนดที่ 3521 เนื้อที่ขาดไปจากเนื้อที่เดิม 2 ไร่ 1 งาน 74 วา เป็น 2 ไร่ 81 วา โฉนดที่ 3522 เพิ่มขึ้นจาก 3 งาน 20 วา เป็น 3 งาน 74 วา แต่โฉนดทั้ง 2 ฉบับยังไม่มีการแก้ไขเพราะโจทก์ที่ 1 และขุนปาลวัฒน์วิไชยไม่นำไปให้เจ้าพนักงานแก้ จนเมื่อวันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2499 ขุนปาลวัฒน์วิไชยวายชนม์ผู้จัดการมรดกตามพินัยกรรมได้ขอรับมรดกโดยส่งโฉนดที่ 3521, 3522 ต่อจำเลยซึ่งดำรงตำแหน่งเจ้าพนักงานทะเบียนที่ดินจังหวัดอุทัยธานีเพื่อดำเนินการ จำเลยจึงได้ดำเนินการแก้ไขเนื้อที่ดินและผนึกแผนที่หลังโฉนดใหม่ให้ถูกต้องตรงตามโฉนดฉบับหลวง โจทก์จึงฟ้องเป็นคดีนี้ ขอให้เจ้าพนักงานที่ดินจังหวัดอุทัยธานีเปลี่ยนแก้โฉนดและแผนที่หลังโฉนดที่ดินทั้ง 2 แปลง ให้มีสภาพเดิมและให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย 2,000 บาท จำเลยต่อสู้ว่า การกระทำของจำเลยเป็นการชอบด้วยระเบียบแบบแผนของทางราชการและชอบด้วยกฎหมาย

ศาลชั้นต้นสั่งงดสืบพยานทั้ง 2 ฝ่าย พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้จำเลยแก้โฉนดทั้ง 2 ฉบับ ให้มีสภาพอย่างเดิม และใช้ค่าเสียหาย 10 บาท

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังว่า ขุนปาลวัฒน์วิไชยนำเจ้าพนักงานรังวัดที่ดินทั้ง 2 แปลง โดยโจทก์ที่ 1 ไม่รู้เห็นยินยอม การรังวัดรายนี้ จึงเป็นการไม่ชอบ จำเลยในฐานะเจ้าพนักงานที่ดินจังหวัดอุทัยธานี ก็ไม่มีอำนาจแก้โฉนดของโจทก์ได้ การกระทำของจำเลยจึงเป็นการละเมิดและเกิดการเสียหายแก่โจทก์

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา