คดีนี้โจทก์ฟ้องจำเลยหาว่าฆ่า พ.ตายโดยเจตนาขอให้ลงโทษ

ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยทำร้าย พ.ถึงตายโดยป้องกันตัวแต่เกินสมควรแก่เหตุให้ลงโทษจำคุกจำเลย ๕ ปีตาม ม.๒๕๑ ลดโทษตามมาตรา ๕๓ เสีย ๒ ปีและลดตามม.๕๕ อีกกึ่งหนึ่งคงจำคุก ๑ ปี ๖ เดือน

โจทก์อุทธรณ์ฝ่ายเดียวว่าศาลลงโทษจำเลยเบาไปและไม่ควรลดโทษตาม ม.๕๓,๕๙

ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยทำร้ายพ.ถึงตายเป็นการป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุตาม ม.๕๐ ไม่ควรมีโทษ แม้จำเลยไม่ได้อุทธรณ์ขึ้นมาก็ยกประโยชน์ให้จำเลยได้ พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์ ปล่อยจำเลยไป

ศาลฎีกาตัดสินว่าในเรื่องที่จำเลยมิได้อุทธรณ์คัดค้านคำพิพากษาศาลชั้นต้น โจทก์ฝ่ายเดียวอุทธรณ์ขึ้นมา ศาลอุทธรณ์จะมีอำนาจกลับคำตัดสินศาลชั้นต้นยกฟ้องโจทก์เสียได้หรือไม่นั้น ในข้อนี้มีฎีกาที่ ๘๕๓/๒๔๗๓ ได้วินิจฉัยว่าศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์ได้ และประมวลวิธีพิจารณาอาญาก็มิได้ลบล้างหลักอันนี้ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา