คดีนี้ โจทก์นำยึดเรือนเลขที่ 182 อ้างว่าเป็นของจำเลยผู้เป็นลูกหนี้ตามคำพิพากษา

ผู้ร้องยื่นคำร้องว่า เรือนที่ยึดนั้นนางอนงค์รับซื้อไว้พร้อมกับที่ดินจากหลวงศักดิ์รัตนาเขตต์สามีจำเลย ได้ทำหนังสือซื้อขายและจดทะเบียนต่อเจ้าพนักงานตามกฎหมาย ต่อมานางอนงค์ตาย เรือนและที่ดินเป็นมรดกตกได้แก่ผู้ร้อง ขอให้ถอนการยึด

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ยกคำร้อง

ผู้ร้องอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ถอนการยึดทรัพย์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า เรือนพิพาทเดิมเป็นของหลวงศักดิ์รัตนาเขตต์สามีจำเลย หลวงศักดิ์รัตนาเขตต์ได้ขายที่ดินและเรือนให้แก่นางอนงค์ ต่อมาหลวงศักดิ์รัตนาเขตต์ถึงแก่กรรมนางสอาดและนางสาวอำพันได้ฟ้องจำเลยและทายาทหลวงศักดิ์รัตนาเขตต์เป็นจำเลย ขอให้เพิกถอนนิติกรรมซื้อขายที่ดินและเรือนพิพาทระหว่างหลวงศักดิ์รัตนาเขตต์และนางอนงค์ ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้เพิกถอนนิติกรรมการซื้อขายดังกล่าว จำเลยฎีกา คดีอยู่ในระหว่างพิจารณาคดีของศาลฎีกา โจทก์จำเลยทำสัญญาประนีประนอมยอมความกันไม่ถือเอาผลของคำพิพากษาศาลล่างบังคับกันต่อไป ศาลฎีกาเห็นว่าคำพิพากษาของศาลล่างให้เพิกถอนนิติกรรมซื้อขายยังไม่ถึงที่สุดย่อมระงับไปโดยผลของคำพิพากษาศาลฎีกา นิติกรรมการซื้อขายจึงมิได้ถูกเพิกถอนแต่อย่างใด ในเบื้องต้นต้องฟังว่าเรือนพิพาทยังเป็นของนางอนงค์ผู้ซื้อตามสัญญาซื้อขาย เมื่อนางอนงค์ถึงแก่กรรม ผู้ร้องเป็นทายาทของนางอนงค์จึงมีสิทธิในเรือนพิพาท

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา