โจทก์ฟ้องขอให้ศาลขับไล่จำเลยออกจากห้องแถวของโจทก์ซึ่งโจทก์ได้บอกเลิกการเช่าแก่จำเลยโดยชอบแล้ว

จำเลยทั้งสองให้การว่า โจทก์บอกเลิกการเช่าโดยไม่ชอบโจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลยทั้งสอง

จำเลยทั้งสองอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยทั้งสองฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกาเฉพาะข้อกฎหมายที่ว่าศาลสั่งงดสืบพยานจำเลยโดยไม่ให้เลื่อนคดีไปอีกนั้นชอบด้วยกฎหมายหรือไม่

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 104 บัญญัติว่า ให้ศาลมีอำนาจเต็มที่ในอันที่จะวินิจฉัยว่า พยานหลักฐานที่คู่ความนำสืบมานั้นจะเกี่ยวกับประเด็นและเป็นอันเพียงพอให้เชื่อฟังเป็นยุติได้หรือไม่ แล้วพิพากษาคดีไปตามนั้นฉะนั้น ศาลจึงมีอำนาจงดสืบพยานจำเลยได้ในเมื่อเห็นว่าข้อเท็จจริงเพียงพอที่จะให้ฟังเป็นยุติได้แล้ว

ส่วนที่จำเลยฎีกาว่า จำเลยยังมีพยานอีก 4 ปาก ซึ่งจะเบิกความเกี่ยวกับข้อเท็จจริงในเรื่องการบอกเลิกสัญญาเช่า ศาลชั้นต้นไม่ควรสั่งตัดพยานนั้น เห็นว่าอำนาจในการที่จะวินิจฉัยว่าพยานที่นำมาสืบแล้ว เป็นอันเพียงพอยุติได้หรือไม่ เป็นอำนาจของศาล เมื่อศาลใช้ดุลพินิจวินิจฉัยว่าเพียงพอยุติได้แล้ว จำเลยฎีกาว่ายังไม่ควรยุติ ย่อมเป็นการฎีกาโต้เถียงดุลพินิจของศาลอันเป็นปัญหาข้อเท็จจริงซึ่งจำเลยไม่มีสิทธิฎีกาได้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา