โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทำสัญญากู้เบิกเงินเกินบัญชีกับโจทก์ กำหนดส่งดอกเบี้ยเป็นรายเดือน หากผิดนัดยอมให้คิดดอกเบี้ยทบต้นครั้นเมื่อครบกำหนดชำระหนี้จำเลยไม่ชำระให้เสร็จสิ้น แต่ได้ต่อสัญญาออกไปอีก 4 ครั้งครั้งละ 6 เดือน ต่อมาโจทก์ไม่ประสงค์จะให้จำเลยกู้เบิกเงินเกินบัญชีต่อไปได้ทวงถามให้ชำระหนี้ แต่จำเลยไม่ชำระจึงขอให้บังคับจำเลยร่วมกันชำระเงิน103,111.77 บาทแก่โจทก์

จำเลยให้การต่อสู้คดีหลายประการ รวมทั้งต่อสู้ว่าสัญญากู้เบิกเงินเกินบัญชีสิ้นสุดลงในวันที่ 25 ธันวาคม 2512 โจทก์จะคิดดอกเบี้ยทบต้นต่อไปไม่ได้

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่าโจทก์มีสิทธิคิดดอกเบี้ยทบต้นได้เพียง วันที่ 25 ธันวาคม 2512 พิพากษาให้จำเลยร่วมกันชำระเงิน 26,815.76 บาทแก่โจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าโจทก์มีสิทธิคิดดอกเบี้ยทบต้นได้ถึงวันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2522 อันเป็นวันที่โจทก์มีหนังสือทวงถามให้จำเลยชำระหนี้ พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำเลยร่วมกันชำระเงิน 101,240.11 บาทแก่โจทก์

จำเลยฎีกาขอให้บังคับคดีตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การที่จำเลยที่ 1 ทำสัญญากู้เบิกเงินเกินบัญชีกับโจทก์แล้วทำการเบิกเงินและนำเงินเข้าบัญชีหักกลบลบกัน เป็นความผูกพันในลักษณะของสัญญาบัญชีเดินสะพัด ตามสัญญากู้เบิกเงินเกินบัญชีและการต่ออายุสัญญาทั้ง 4 ครั้งได้กำหนดเวลาชำระหนี้ไว้แน่นอนในวันสุดท้ายของอายุสัญญาทุกครั้งโดยทำหลักฐานกันไว้เป็นหนังสือ เมื่อครบกำหนดอายุสัญญาครั้งสุดท้ายในวันที่ 25 ธันวาคม 2512 แล้วจำเลยที่ 1 มิได้เบิกเงินหรือนำเงินเข้าบัญชีอีก ศาลฎีกาเห็นว่าพฤติการณ์ของคู่กรณีที่ปฏิบัติต่อกันแสดงให้เห็นเจตนาได้ว่า หากไม่มีการต่ออายุสัญญาออกไปก็ให้ถือว่าเลิกสัญญากันเมื่อสิ้นสุดอายุสัญญา โดยไม่จำต้องมีการบอกเลิกสัญญาอีกจึงต้องหักโอนบัญชีเมื่อครบกำหนดอายุสัญญาครั้งสุดท้ายดังกล่าวข้างต้น โจทก์จะคิดดอกเบี้ยทบต้นต่อไปมิได้ คำพิพากษาฎีกาที่ 2728/2517และที่ 2433/2519 ที่โจทก์อ้างในคำแก้ฎีกา ข้อเท็จจริงไม่ตรงกับคดีนี้ ฎีกาจำเลยทั้งสี่ฟังขึ้น

พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลอุทธรณ์เป็นว่า ให้บังคับคดีตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา