โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบังอาจมีน้ำตาลทรายขาวบริสุทธิ์อันเป็นสินค้าควบคุมไว้ในครอบครองเกินกว่า 1,000 กิโลกรัมโดยมิได้ยื่นขออนุญาตหรือได้รับอนุญาตจากเลขาธิการคณะกรรมการกลางกำหนดราคาสินค้าและป้องกันการผูกขาดหรือเจ้าพนักงานผู้มีอำนาจภายในกำหนด อันเป็นการฝ่าฝืนประกาศของคณะกรรมการกลางฯ ฉบับที่ 32 พ.ศ. 2523 เรื่องกำหนดมาตรการเพื่อป้องกันการกักตุนสินค้าควบคุมลงวันที่ 29 กรกฎาคม 2523 ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติกำหนดราคาสินค้าและป้องกันการผูกขาด พ.ศ. 2522 มาตรา 8, 23, 24, 26, 30, 40, 43, 45 และสั่งจ่ายเงินรางวัลแก่ผู้จับตามกฎหมาย

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติกำหนดราคาสินค้าและป้องกันการผูกขาด พ.ศ. 2522 มาตรา 24(14),43 ลงโทษปรับ 10,000 บาท ให้จ่ายเงินรางวัลแก่ผู้จับร้อยละ 30 ของเงินค่าปรับที่ได้ชำระต่อศาล ยกฟ้องข้อหากักตุนสินค้าควบคุม

โจทก์ จำเลย อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์ คืนเงินค่าปรับให้แก่จำเลย

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าจำเลยทราบประกาศของคณะกรรมการกลางฯ ฉบับที่ 32 ซึ่งกำหนดให้ผู้มีน้ำตาลทรายขาว น้ำตาลทรายขาวบริสุทธิ์ เกิน 1,000 กิโลกรัม ขออนุญาตมีไว้ในครอบครองแล้วเมื่อจำเลยไม่ขออนุญาตภายในกำหนดจึงต้องมีความผิดดังที่ศาลชั้นต้นวินิจฉัยแล้ววินิจฉัยต่อไปอีกว่า ความผิดฐานกักตุนสินค้าควบคุมตามมาตรา 30 นั้นเป็นเรื่องมีสินค้าควบคุมไว้ในความครอบครองเกินปริมาณที่กำหนดไว้ในประกาศของคณะกรรมการตามมาตรา 24(14) ฉะนั้น เมื่อฟังว่าจำเลยมีน้ำตาลทรายขาวบริสุทธิ์ซึ่งเป็นสินค้าควบคุมไว้เกินกำหนดจำเลยจึงมีความผิดตามมาตรา 30, 45 นี้ด้วย แต่เป็นการกระทำผิดกรรมเดียวกับความผิดตามมาตรา 24(14), 43

พิพากษากลับเป็นว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติกำหนดราคาสินค้าและป้องกันการผูกขาด พ.ศ. 2522 มาตรา 24(14),30, 43, 45 ลงโทษตามมาตรา 45 ซึ่งเป็นบทที่มีโทษหนักที่สุดส่วนกำหนดโทษและเงินรางวัลแก่ผู้จับให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา