โจทก์ฟ้องขอให้ศาลบังคับจำเลยชำระต้นเงินและดอกเบี้ยรวม ๔๘,๘๘๑ บาทให้โจทก์ และให้ชำระดอกเบี้ยในต้นเงิน ๓๙,๐๐๐ บาท นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จ

จำเลยให้การว่า จำเลยมิได้เป็นหนี้ตามสัญญากู้และไม่เคยได้รับเงิน ๓๙,๐๐๐ บาทจากโจทก์ และไม่รับรองลายมือชื่อซึ่งปรากฏในสำเนาสัญญากู้เงินท้ายฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยได้กู้เงินโจทก์จริง ให้จำเลยใช้เงิน ๓๙,๐๐๐ บาทพร้อมทั้งดอกเบี้ยแก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ฎีกาของจำเลยเป็นฎีกาในข้อเท็จจริง และได้ยื่นฎีกาหลังจากพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง (ฉบับที่ ๖) พ.ศ. ๒๕๑๘ ใช้บังคับแล้ว การพิจารณาว่าจำเลยจะฎีกาได้หรือไม่ต้องพิจารณาตามบทกฎหมายที่ใช้อยู่ในขณะที่ยื่นฎีกา คดีนี้มีทุนทรัพย์ ๔๘,๘๘๑ บาท จำเลยจึงฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ เพราะต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๓๔๘ ซึ่งได้แก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง (ฉบับที่ ๖) พ.ศ. ๒๕๑๘ มาตรา ๖

พิพากษายกฎีกาจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา