ได้ความว่า นายเย็นจำเลยกับพวกนายโทนจำเลยได้เกิดเปนปากเสียงจะวิวาทกันขึ้นมีผู้ห้ามไว้จึงเลิกกันไป ต่อมานายโทนกับพวกถืออาวุธวิ่งตามไป นายสายจำเลยเอามีดฟันนายเย็น นายโทนเอาไม้ตีนายเย็น นายเลี่ยมตีซ้ำ นายเย็นต่อสู้เอาบ้าง ปรากฎว่านายเลี่ยมมีแผลฟกบวมที่หน้าผาก นายสายมีแผลซ้ำโลหิตซับ นายเย็นมีแผลแตกและช้ำบวม บานโทนมีแผลแตกและช้ำบวก ๗ แห่ง บาดแผลไม่สาหัสดังนี้

ศาลเดิมตัดสินลงโทษจำเลยทุกคนตามมาตรา ๒๕๔ ให้จำคุกคนละ ๖ เดือน

นายเย็นคนเดียวอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่าจำเลยทุกคนมีผิดตามมาตรา ๓๓๕ ข้อ ๖-๑๔ จำคุกคนละ ๑๐ วัน

ศาลฎีกาตัดสินแก้ว่า ความที่โจทก์ฟ้องนั้นควรรับฟ้องได้ตามฎีกาที่ ๑๑๔๑/๒๔๖๒ เรื่องนี้ได้ความว่านายเย็น นายจิตร์เอาไม้ตีนายโทนมีบาดเจ็บที่ศีร์ษะ ๑ แห่ง นอกนั้นมีรอยถูกทำร้ายไม่บาดเจ็บ จึงลงโทษนายเย็นตามมาตรา ๓๓๕ ข้อ ๖-๑๔ เพราะไม่ปรากฎว่านายเย็นทำร้ายนายโทนตรงไหน ส่วนนายโทน นายเลี่ยมเอาไม้ตีนายเย็นไม่ถึงบาดเจ็บ มีผิดตามมาตรา ๓๓๕ ข้อ ๖-๑๔ นายสายเอามีดฟันนายเย็นถึงบางเจ็บ มีผิดตามมาตรา ๒๕๔ ให้ลงโทษจำเลยตามศาลเดิมกำหนดไว้

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา