โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทั้งสองร่วมกันเข้าไปในมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์วิทยาลัยเขตกำแพงแสน อันเป็นสถานที่ราชการโดยไม่ได้รับอนุญาต ลักเอาปลาตะเพียนและปลากระดี่จำนวน 2 กิโลกรัม ราคา 30 บาท ของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกำแพงแสน ซึ่งอยู่ในความครอบครองดูแลรักษาของนายวังสรรค์ สุฉันทบุตร โดยใช้แหทอดเอาปลาของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์วิทยาเขตกำแพงแสนไปโดยทุจริต ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 334, 335 ริบแหของกลาง

จำเลยทั้งสองให้การรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 334, 335, 83 ให้จำคุกและริบแหของกลาง

จำเลยทั้งสองอุทธรณ์ขอให้รอการลงโทษ

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยทั้งสองฎีกาว่า ฟ้องโจทก์เคลือบคลุม ไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า แม้ฟ้องโจทก์ไม่ได้บรรยายว่าจำเลยลักปลาตะเพียนและปลากระดี่แต่ละชนิดเป็นจำนวนเท่าไร มีราคาเท่าไร จำเลยลักปลาชนิดใดไปมากกว่ากัน จำเลยลักไปจากบ่อปลาแห่งใด ทางทิศใดและเป็นบ่อเดียวของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์หรือไม่ แต่ฟ้องโจทก์ก็ได้บรรยายไว้ชัดแจ้งว่า จำเลยลักปลาตะเพียนและปลากระดี่จำนวน 2 กิโลกรัม ราคา 30 บาท โจทก์บรรยายฟ้องต่อไปว่า จำเลยใช้แหทอดปลาไปจากบ่อเลี้ยงปลาของมหาวิทยาลัเกษตรศาสตร์ฟ้องโจทก์จึงระบุข้อเท็จจริง รายละเอียดเกี่ยวกับตัวทรัพย์และสถานที่รวมทั้งสิ่งที่เกี่ยวข้องพอสมควรที่จำเลยจะต่อสู้คดีได้ ฟ้องโจทก์ไม่เคลือบคลุม แต่ที่ศาลล่างทั้งสองพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 334 และ 335นั้น ศาลฎีกาเห็นว่าเมื่อจำเลยมีความผิดตาม มาตรา 335 แล้วก็ไม่จำต้องยกมาตรา 334 ขึ้นปรับบทลงโทษอีก

พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 335(1)(7) ประกอบด้วยมาตรา 83 นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา