โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2524 เวลากลางวันจำเลยข่มขืนใจผู้เสียหายให้ยอมให้หรือยอมจะให้เงิน 5,000 บาทแก่จำเลย โดยขู่เข็ญว่ามีผู้ว่าจ้างให้จำเลยฆ่าผู้เสียหาย หากผู้เสียหายให้เงินจำเลยก็จะไม่ฆ่าและจะบอกชื่อผู้ว่าจ้างผู้เสียหายตกลงยอมจะให้เงินแก่จำเลย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 337

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยพยายามกรรโชก พิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 337, 80

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ที่จำเลยฎีกาว่า การกระทำของจำเลยไม่เป็นการข่มขืนใจโดยขู่เข็ญผู้เสียหาย จึงไม่ครบองค์ประกอบเป็นความผิดฐานกรรโชกนั้น ศาลฎีกาต้องฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยว่า จำเลยบอกผู้เสียหายว่ามีคนจ้างจำเลยฆ่านายอนันต์ (ผู้เสียหาย) แต่ไม่บอกชื่อคนจ้าง พร้อมกันนั้นจำเลยขอเงินจากนายอนันต์ 5,000 บาท ถ้าหากไม่ให้ก็จะไม่รับรองความปลอดภัยของนายอนันต์ผู้เสียหายตกลงยอมให้และนัดมาเอาเงินในวันรุ่งขึ้น เห็นว่า คำพูดของจำเลยดังกล่าวเป็นการข่มขู่ผู้เสียหายให้ยอมให้หรือยอมจะให้เงิน 5,000 บาทแก่จำเลย หากไม่ให้ก็จะไม่รับรองความปลอดภัยชีวิตของนายอนันต์ อันเป็นการข่มขืนใจผู้เสียหายครบองค์ประกอบความผิดฐานกรรโชกแล้ว แม้จะใช้คำว่า "ขอ" และ "เพื่อบอกชื่อผู้ที่จ้างฆ่า"ก็เป็นเพียงเหตุผลส่วนหนึ่งที่เรียกร้องเงินเพื่อประกอบการข่มขู่เท่านั้น หาทำให้การข่มขู่นั้นกลายเป็นการเรียกร้องเงินเพื่อตอบแทนการบอกชื่อผู้ว่าจ้างฆ่านายอนันต์ดังที่จำเลยฎีกาไม่ ฎีกาข้อนี้ของจำเลยฟังไม่ขึ้น

จำเลยฎีกาต่อไปว่า โจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยกระทำผิดเวลากลางวัน แต่ทางพิจารณาได้ความว่าเหตุเกิดเวลากลางคืน ข้อเท็จจริงในทางพิจารณาจึงต่างกับฟ้องและจำเลยหลงต่อสู้ ลงโทษจำเลยไม่ได้ ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 192 นั้น พิเคราะห์แล้ว บทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 192 วรรคสาม ที่ได้แก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา (ฉบับที่ 10)พ.ศ. 2522 มาตรา 5 ได้บัญญัติไว้ชัดเจนแล้วว่า ข้อแตกต่างเกี่ยวกับเวลาเป็นข้อแตกต่างในรายละเอียด ที่จำเลยอ้างว่าหลงต่อสู้ จำเลยก็ยอมรับว่าตามวันเวลาดังกล่าวจำเลยได้ไปขอเงินผู้เสียหายและผู้เสียหายยอมตกลงจะให้เงินจำเลยจริงแต่จำเลยอ้างว่าการกระทำของจำเลยไม่เป็นความผิด เพราะจำเลยมิได้ข่มขืนใจโดยขู่เข็ญผู้เสียหายให้ยอมให้หรือยอมจะให้เงินแก่จำเลยเท่านั้น จำเลยหาได้หลงต่อสู้ดังที่จำเลยฎีกาไม่ ฎีกาข้อนี้ฟังไม่ขึ้น

ที่ศาลล่างทั้งสองฟังว่าการกระทำของจำเลยเป็นความผิดเพียงชั้นพยายามกรรโชกเท่านั้น ศาลฎีกาเห็นว่ายังไม่ถูกต้อง เพราะการข่มขืนใจโดยการข่มขู่ของจำเลยจนผู้เสียหายยอมจะให้เงินแก่จำเลย และนัดมารับเงินในวันรุ่งขึ้นตามคำขู่ของจำเลยนั้น ถือได้ว่าการกรรโชกได้สำเร็จแล้ว แม้ผู้เสียหายจะยินยอมเพื่อต้องการรู้ตัวผู้จ้างจำเลยมาฆ่าผู้เสียหายและได้นำเจ้าหน้าที่มาคอยจับจำเลยเมื่อมารับเงินในวันรุ่งขึ้นก็หาทำให้เป็นความผิดฐานพยายามไม่ แต่เนื่องจากโจทก์มิได้ฎีกาขอเพิ่มโทษจำเลยศาลฎีกาจะลงโทษจำเลยหนักกว่าที่ศาลอุทธรณ์พิพากษามิได้ เพราะเป็นการเพิ่มเติมโทษจำเลย ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 212 ประกอบด้วย มาตรา 225 แต่เห็นสมควรวางบทลงโทษจำเลยเสียให้ถูกต้อง

พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 337นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา