โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยที่ 1 ในฐานะผู้ขายเช็คชำระเงินจำนวน5,082,387.17 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยนับแต่วันถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ ให้จำเลยที่ 2 ในฐานะผู้สั่งจ่ายเช็คร่วมกับจำเลยที่ 1 ชำระเงินจำนวน 4,019,637.07 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยกับให้จำเลยที่ 3 และที่ 4 ในฐานะผู้สั่งจ่ายเช็คร่วมกับจำเลยที่ 1ชำระเงินจำนวน 599,697.31 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยแก่โจทก์

จำเลยที่ 1 ให้การว่า จำเลยที่ 1 ไม่เคยนำเช็คมาทำสัญญาขายกับโจทก์ ขอให้ยกฟ้อง

จำเลยที่ 2 ขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา

ระหว่างการพิจารณาของศาลชั้นต้น โจทก์ขอถอนฟ้องจำเลยที่ 3และที่ 4 ศาลชั้นต้นอนุญาต

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว พิพากษาให้จำเลยที่ 1 ชำระเงินจำนวน5,082,387.17 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ย นับแต่วันถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ ให้จำเลยที่ 2 ร่วมกับจำเลยที่ 1ชำระเงินจำนวน 4,019,637.07 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ย นับแต่วันถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ

จำเลยที่ 1 อุทธรณ์โดยได้รับอนุญาตให้ดำเนินคดีอย่างคนอนาถา

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ยกฟ้องโจทก์เฉพาะที่เกี่ยวกับจำเลยที่ 1 นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีฟังไม่ได้ว่า จำเลยที่ 1 ทำสัญญาขายเช็คและนำเช็คตามฟ้องมาขายแก่โจทก์ จำเลยที่ 1 จึงไม่ต้องรับผิดและเนื่องจากหนี้ตามฟ้องที่โจทก์กล่าวอ้างให้จำเลยที่ 1 และที่ 2รับผิดต่อโจทก์นั้นเป็นการชำระหนี้อันไม่อาจแบ่งแยกได้ จึงเห็นสมควรพิพากษาให้มีผลถึงจำเลยที่ 2 ซึ่งมิได้อุทธรณ์ฎีกาด้วยตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 247, 245(1)

พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ยกฟ้องโจทก์ถึงจำเลยที่ 2 ด้วย นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา