ได้ความว่า ย.จำเลยบอก ร.กับพวกว่ามีที่ดินตำบลบางลาวและทับนางว่างเปล่าอยู่หลายร้อยไร่ ถ้า ร.กับพวกอยากได้ต้องเสียค่าจับจองให้แก่ ย. ๒๓๐ บาทต่อ ๑๐๐ ไร่ แต่ในชั้นต้นต้องเสียคนละ ๓๐ บาทหรือ ๒๐ บาทก่อน เมื่อออกโฉนดแล้วจึ่งจะต้องต้องเสียเต็ม ร.กับพวกหลงเชื่อจึ่งนำเงินไปให้ที่บ้าน ส.จำเลยรวม ๑๔๓๐ บาทแต่ความจริงที่ดินตำบลบางลาวและทับนางมีที่ว่างไม่เกิน ๑๐๐ ไร่ และ ย.หาได้จัดการตรวจตราที่ดิน ซึ่งจะร้องขอจับจองนั้นไม่ เปนแต่ไปขอคัดแผนที่มาเท่านั้น

ศาลเดิมตัดสินยกฟ้องโจทก์

ศาลอุทธรณ์กลับสัตย์ให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา ๓๐๔ จำคุกคนละ ๒ ปี ส่วนการบังคับให้ใช้ทรัพย์ยังไม่ได้ความครบถ้วน ให้ว่ากล่าวกันภายหลัง แต่ ส.จำเลยหนีก่อนได้ฟังคำพิพากษา

ศาลฎีกาพิจารณาฉะเพาะตัว ย.จำเลยคนเดียวว่า ย.จำเลยใช้อุบายหลอกลวง ร.กับพวกโดยเอาความเท็จมากล่าว เพื่อให้พวกนั้นส่งเงินให้โดยมีเจตนาทุจริต แล ย.ก็ได้รับเงินสมประสงค์ จึ่งตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา