โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้ช่วยซ่อนเร้นให้ที่พักอาศัยแก่นายทุเรียนคนต่างด้าวเชื้อชาติเขมร สัญชาติเขมร ซึ่งจำเลยรู้อยู้แล้วว่าได้เข้ามาในราชอาณาจักรไทยโดยฝ่าฝืนต่อพระราชบัญญัติคนเข้าเมืองโดยจำเลยได้นำพาเข้าไปหลบพักอาศัยอยู่ที่บ้านของจำเลย โดยมีเจตนาช่วยเหลือบุคคลต่างด้าวดังกล่าวให้พ้นจากการจับกุมหรือถูกควบคุมตัวขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2522 มาตรา 64

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามฟ้อง และลงโทษจำเลย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า กรณีจะเป็นความผิดตามพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2522 มาตรา 64 จะต้องได้ความจากพยานหลักฐานของโจทก์ว่าผู้ที่จำเลยให้ที่พักอาศัย ซ่อนเร้นหรือช่วยด้วยประการใด ๆเป็นคนต่างด้าวเข้ามาในราชอาณาจักรโดยไม่รับอนุญาต และจำเลยก็ทราบเช่นนั้นด้วยทั้งต้องเป็นการให้เข้าพักอาศัย ซ่อนเร้น หรือช่วยด้วยประการใด ๆ เพื่อให้คนต่างด้าวนั้นพ้นจากการจับกุม แต่ทางพิจารณาปรากฏว่าจำเลยกับนายทุเรียนแต่งงานกันตามประเพณีโดยเปิดเผยในวันทำพิธีมีชาวบ้านไปร่วมจำนวนมากพอสมควร และเมื่อแต่งงานแล้วก็อยู่กินด้วยกันฉันสามีภริยาโดยเปิดเผยจนมีบุตรด้วยกัน 3 คนจำเลยนำชื่อบุตรไปลงไว้ในทะเบียนบ้านว่าเป็นบุตรที่เกิดกับนายทุเรียนและใช้นามสกุลของนายทุเรียน เมื่อตำรวจไปค้นบ้านจำเลยก็พบนายทุเรียนนอนเล่นอยู่หลังบ้าน อันเป็นการพักอาศัยอยู่อย่างธรรมดามิได้ซ่อนเร้นแต่อย่างใด ทั้งบ้านที่เกิดเหตุก็เป็นบ้านที่นายทุเรียนกับจำเลยร่วมกันสร้างระหว่างอยู่กินเป็นสามีภริยากัน รูปคดีมีเหตุผลเชื่อว่าการที่นายทุเรียนเข้าไปอยู่ในบ้านที่เกิดเหตุก็เพราะนายทุเรียนกับจำเลยมีความสัมพันธ์เป็นสามีภริยากัน ถือไม่ได้ว่าการที่นายทุเรียนเข้าไปพักอาศัยดังกล่าว จำเลยให้นายทุเรียนเข้าพักอาศัย ซ่อนเร้นหรือช่วยด้วยประการใด ๆ เพื่อให้นายทุเรียนพ้นจากการจับกุม การกระทำของจำเลยจึงไม่เป็นความผิด

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา