โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเป็นคนต่างด้าวได้รับ อนุญาตให้เข้าประเทศไทย จำเลยได้นำเด็กชาย++ ฮวดบุตรของ จำเลยซึ่งมีอายุต่ำกว่า ๑๒ ปี เข้ามาด้วย เมื่อ พ.ศ. ๒๔๗๕ จำเลยได้ ไปขอใบสำคัญถิ่นที่อยู่ในประเทศไทยที่กองตรวจคนเข้าเมือง แต่ไม่ได้แจ้งต่อเจ้าพนักงานว่าได้นำเด็กชาย ไค่ฮวดเข้ามาด้วย โจทก์ขอให้ ลงโทษ จำเลยตาม พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. ๒๔๗๐ มาตรา ๑๕ ๑๘ และแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. ๒๔๗๔ มาตรา ๗ กฎ กระทรวงมหาดไทยออกตามความในมาตรา ๑๘ แห่ง พระราชบัญญัติคนเข้าเมืองแก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. ๒๔๗๔ (ฉะบับที่ ๓ ) ข้อ ๔ พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. ๒๔๘๐ มาตรา ๔๓

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยไม่มีผิดตาม พระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. ๒๔๗๐ และ ๒๔๗๔ ซึ่งเป็น กฎหมายใช้อยุ่ในเวลานั้น จึง พิพากษายกฟ้อง โจทก์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า บทมาตราต่าง ๆ ในพระราชบัญญัติคนเข้าเมืองคนต่างด้าวอายุต่ำกว่า ๑๒ ปี เข้ามาในประเทศไทยได้โดยไม่ต้องขอใบสำคัญถิ่นที่อยู่และไม่มีบทมาตรา ใดบังคับให้แจ้งการเข้าของเด็กนั้น ๆ ที่ โจทก์ขอให้ ลงโทษ จำเลยโดยอ้างว่า ไม่แจ้งการเข้ามาของเด็ก จึงฟังไม่ขึ้น จริงอยู่ตามกฎกระทรวงซึ่งออกตามความใน พระราชบัญญัตินั้น มีแบบคำร้องซึ่งมีช่องระบุให้แจ้งการเข้ามาของเด็กดังนี้ แต่เมื่อผู้ร้องมิได้แจ้งการเข้ามาของเด็กดังนี้ แต่เมื่อผู้ร้องมิได้แจ้งข้อความเกี่ยวกับการเข้ามาของเด็กนั้นแล้ว ก็ไม่บทมาตรา ใดวางกำหนดโทษ จึง พิพากษายืนตาม ศาลล่างทั้งสอง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา