โจทย์ฟ้องว่าจำเลยลอบเอาปืนยิง ย.ตายพะยานสำคัญของโจทก์มีคำผู้ตายซึ่งร้องระบุชื่อจำเลยเมื่อถูกยิงแลนางคำภรรยากับนายแก้วพี่ชายผู้ตาย

ศาลเดิมแลศาลอุทธรณ์ตัดสินว่า ถ้อยคำของนายแก้วเบิกความมีพิรุธหลายข้อไม่ควรฟังแต่ฟังคำของนางคำเปนความจริง ชี้ขาดลงโทษนายทำ คุ้มปากพิงตาม ม.๒๕๐ ข้อ ๓ ให้ประหารชีวิต ส่วนนายทำ สีดาวเรือง พะยานโจทก์ไมพอฟัง ให้ปล่อยตัวไป นายทำ คุ้มปากพิง ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นชอบด้วยในข้อที่ไม่ฟังคำนายแก้วพะยานโจทก์ แต่ข้อที่ฟังคำนางคำมาลงโทษจำเลยนั้น เห็นว่าพะยานปากนี้เบิกความไม่มีเหตุผลอันเป็นข้อพิรุธก็ดี แต่มีข้อที่ศาลฎีกาควรระลึก คือ ๑. ผู้ตายมีสาเหตุอยู่กับจำเลย เรื่องผู้ตายหาว่าจำเลยลักเรือ แล ๒. ผู้ตายร้องระบุชื่อจำเลยว่าเปนคนยิงนั้น ก็ไม่มีใครได้สอบถามปากคำของ ย.ไว้ก่อนที่จะตายว่า ผู้ร้ายยิงมาตรงไหนเห็นผู้ร้ายได้อย่างใด จึงมีเหตุให้เห็นได้ ๒ ทางว่า ผู้ตายรู้จักตัวผู้ร้ายหรือเดาเอาว่าคนที่มีสาเหตุอยู่กับตนว่าเปนผู้ร้าย เมื่อดังนี้ก็ต้องวินิจฉัยคดีไปในทางให้เปนประโยชน์แก่จำเลยส่วนนางคำพะยานก็อยู่ในลักษณะเช่นเดียวกับผู้ตาย จึงมีทางให้สงสัยว่าพะยานอาจยืนยันเอาจำเลยโดยเนื่องจากคำระบุชื่อของสามี แลที่พะยานอธิบายว่าผู้ร้ายเข้าไปยิงใกล้ชิดจนสามารถเห็นตัวชัดเจนนั้น ก็ไม่มีพะยานอื่นเบิกความสนับสนุน เพราะฉะนั้นพะยานของโจทก์จึงยังมีเหตุสงสัยไม่พอฟังมาลงโทษจำเลยได้ ให้ยกคำตัดสินศาลล่างทั้ง ๒ แลฟ้องโจทก์เสีย ปล่อยตัวนายทำ คุ้มปากพิงจำเลยไป

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา