โจทย์ฟ้องว่า ได้ซื้อที่ดินแปลงหนึ่งจาก ค.จำเลยผู้อาศัยอยู่ไม่ยอมออกจากที่ดิน ขอให้ขับไล่จำเลยให้การต่อสู้ว่าไม่ได้อาศัยใคร และต่อสู้กรรมสิทธิว่า ที่ดินในเขตร์รั้วที่จำเลยปลูกเรือนอยู่ จำเลยซื้อไว้จากนางกุนน้องสาว และปกครองมา ๓๕ ปีแล้ว ย่อมมีสิทธิเปนเจ้าของตามลักษณเบ็ดเสร็จบทที่ ๔๒ ให้ยกฟ้องโจทก์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ที่รายนี้เดิมเปนของ ฮ. ฮ.ได้รับโฉนดเมื่อ พ.ศ.๒๔๕๔ ฮ.ตาย พ.บุตร์ได้รับมฤดกต่อมา พ.ตาย ก.ภรรยาและ ค.บุตร์ก็ได้รัลมฤดกที่รายนี้มาอีกทอดหนึ่ง แล้วแบ่งโอนให้ ย. ต.เสียส่วนหนึ่ง ต่อมา ก.ตาย ค.จึ่งโอนที่รายนี้ขายให้แก่โจทก์เมื่อปี พ.ศ.๒๔๗๐ จำเลยก็รู้เห็นแต่มิได้คัดค้านว่าที่ตอนนั้นเปนของตนประการใด ส่วนข้อที่คัดค้านว่าได้ซื้อจากนางกุนก็ไม่มีหลักฐานในการซื้อขาย การที่จำเลยอยู่ในที่รายนี้ก็โดยฐานเกี่ยวเปนญาติทางสะไภ้ให้อยู่ในทางอาศัย ถึงจะอยู่มานานเท่าใดก็ไม่มีกรรมสิทธิ จึ่งตัดสินให้ขับไล่จำเลยรื้อถอนเรือนโรงออกจากที่รายนี้ภายใน ๑ เดือน

ฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา