โจทก์ในคดีนี้ฟ้องเรียกเงินค่าเลี้ยงดูจากจำเลยตามสัญญายอมความ ในคดีแดงที่ ๓๔๖/๒๔๗๒ ของศาลโปริสภา สำหรับเดือนมีนาคม พ.ศ.๒๔๗๗ เป็นเงิน ๕๕ บาท และเดือนต่อ ๆ ไปอีกเดือนละ ๕๕ บาท

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้โจทก์ชนะคดีตามฟ้อง จำเลยจึงยื่นฟ้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่าคดีนี้เป็นคดีมโนสาเร่ไม่ใช่โจทก์ขอให้บังคับจำเลยอย่างอื่น ตามพ.ร.บ.วิธีพิจารณาความแพ่ง ร.ศ.๑๒๗ ม.๑๔๔ อุทธรณ์ของจำเลยต้องห้ามตาม พ.ร.บ.ลักษณอุทธรณ์แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.๒๔๗๖ ม.๓

ศาลฎีกาตัดสินว่า ใจความสำคัญแห่งฟ้องของโจทก์ก็คือขอให้จำเลยปฏิบัติตามสัญญายอมการที่โจทก์กล่าวถึงจำนวนเงินก็เป็นแต่การจาระนัยเนื้อเรื่องตามยอมเท่านั้น หาใช่เป็นองค์สำคัญแห่งข้อหาไม่ โจทก์ได้เสียค่าขึ้นศาล ๒๐ บาท และในขั้นอุทธรณ์จำเลยก็เสียค่าขึ้นศาล ๒๐ บาท คดีโจทก์จึงจัดเข้าเป็นคดีที่ขอให้ศาลบังคับจำเลยอย่างอื่นนอกจากเรียกทุนทรัพย์ จึงไม่ต้องห้ามตามพ.ร.บ.ลักษณอุทธรณ์แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ.๒๔๗๖ ม.๓ และตาม ม.๓ แห่ง พ.ร.บ.ลักษณอุทธรณ์ พ.ศ.๒๔๗๓ ก็เพียงห้ามอุทธรณ์ในคดีทุนทรัพย์ไม่เกิน ๒๐๐ บาทฉะเพาะแต่ในปัญหาข้อเท็จจริงมิได้ห้ามในข้อกฎหมาย จึงพิพากษาให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาอุทธรณ์ของจำเลยต่อไป ค่าธรรมเนียมชั้นฎีกาให้ผู้แพ้คดีที่สุดเป็นผู้เสีย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา