ได้ความว่าจำเลยนำกระบือกับตั๋วพิมพ์รูปพรรณมาแจ้งแก่ปลัดอำเภอผู้รักษาการแทนนายทะเบียนสัตว์พาหนะว่าจำเลยเป็นเจ้าของกระบือและตั๋วพิพม์รูปพรรณนั้น ขอให้แก้ทะเบียนโดยจำเลยจะขอโอนขายแก่นายหัก ปลัดอำเภอหลงเชื่อ จึงจัดการตรวจสอบตำหนิรูปพรรณสัตว์ขึ้นทะเบียนแล้วกรอกข้อความแสดงการโอนให้จำเลยลงนาม จำเลยได้เขียนลายมือชื่อ"ทรัพย์" ลงในช่องลายมือชื่อผู้โอน ปลัดอำเภอเห็นลายเซ็นผิดกับลายมือชื่อ"ทรัพย์ ภูธนะกูล"ที่ปรากฏอยู่ด้านหน้าตั๋วพิมพ์รูปพรรณ จึงสอบถามจำเลยจำเลยคงยืนคำว่าเป็นลายมือชื่อจำเลยทั้งสองแห่งเจ้าพนักงานไม่เชื่อและให้จำเลยรับตามจริง จำเลยจึงรับว่ากระบือกับตั๋วพิมพ์รูปพรรณนั้นไม่ใช่ของจำเลยผิดตามกฎหมายอาญามาตรา ๑๑๘,๒๒๕,๒๒๖ วางโทษตามม.๒๒๕ ฐานปลอมหนังสือซึ่งเป็นฐานที่หนัก

จำเลยอุทธรณ์ว่าการกระทำของจำเลยเป็นความผิดฐานแจ้งความเท็จอย่างเดียว หาเป็นความผิดฐานปลอมหนังสือด้วยไม่ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้น

จำเลยฎีกาว่า การกระทำปลอมเอกสารรายนี้ยังไม่สำเร็จรูปเป็นความผิดฐานปลอมหนังสือสำคัญ

ศาลฎีกาเห็นว่า ตั๋วพิมพ์รูปพรรณกระบือนั้นเป็นหนังสือสำคัญในราชการ เมื่อจำเลยลงลายมือชื่อนายทรัพย์ปลอมลงไปบนหลังตั๋วพิมพ์รูปพรรณนั้นก็เกิดเป็นความผิดฐานปลอมหนังสือตามม.๒๒๒(๓)เสียแล้ว เพราะการกระทำของจำลยเช่นนั้นสามารถอาจจะเกิดความเสียหายขึ้นแก่สาธารณชนหรือแก่นายทรัพย์เจ้าของตั๋วพิมพ์รูปพรรณได้ ข้อที่เจ้าพนักงานจับได้เสียก่อนหรือการโอนขายยังทำไม่ทันสำเร็จนั้นหาทำให้ความผิดซึ่งเกิดขึ้นแล้วกลับกลายเป็นไม่ผิดได้ไม่ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา