ได้ความว่า โจทก์ได้ทำหนังสือสัญญาต่ออำเภอซื้อที่ป่าสะแกซึ่งยังไม่มีหนังสือสำคัญสำหรับที่จาก ก.แปลงหนึ่ง โจทก์ปกครองได้ ๔-๕ ปีก็ต้องย้ายไปอยู่เสียที่อื่น จึงมอบให้ ถ.แล ล.พี่สาวปกครองแทน เมื่อไม้สะแกงอกงามขึ้น ถ.กับ ล.ก็ไปตัดเป็นประโยชน์เสียครั้งหนึ่งดังนี้

ศาลเดิมตัดสินว่า ที่พิภาษไม่มีหนังสือสำคัญโจทก์ละทิ้งปล่อยให้จำเลยเข้าปกครองมาเกิน ๑ ปีย่อมขาดกรรมสิทธิ ให้ยกฟ้องเสีย

ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่า โจทก์แลผู้แทนได้ใช้อำนาจปกครองโดยเปิดเผย จำเลยนำสืบไม่สมข้อต่อสู้ จึงห้ามไม่ให้จำเลยเข้านาเกี่ยวข้องในที่พิภาษต่อไป แลให้ใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ ๑๐ บาท

ศาลฎีกาเห็นว่า ที่พิภาษเป็นที่สำหรับปลูกไม้สะแกไม่ต้องมีการบำรุงรักษามากมาย แม้ทางพิจารณาจะปรากฎว่าบ้าน ถ.และ ล.อยู่ห่างที่พิภาษหลายสิบเส้น และนาน ๆ เมื่อไม้สะแกงอกงามก็มาตัดเป็นประโยชน์เสียครั้งหนึ่งก็ดี เพียงเท่านี้ก็ถือได้ว่าปกครองอยู่แล้ว การทีจำเลยเคยไปตัดไม้สะแกในที่พิภาษจึงไม่เป็นเหตุที่จะทำให้มีกรรมสิทธิได้ เพราะโจทก์ยังไม่ได้ละทิ้ง จึงตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา