ได้ความว่าโจทก์เป็นเจ้าของที่ดินตามใบเหยียบย่ำตำบลทุ่งระกาศ อำเภอบางเหี้ย เนื้อที่ ๓๐๐ ไร่ แต่ที่รายนี้เป็นที่น้ำเค็มขึ้นถึง บางฤดูติดขัดต่อการทำนา โจทก์จึงขุดคูทางทิศเหนือเพื่อกั้นน้ำเค็มตลอดเนื้อที่ข้างหนึ่ง น้ำเค็มจึงไม่ท่วมทำนาได้ เมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๗ พ.จำเลยทำสัญญาเช่านารายนี้ต่อโจทก์ แลจำเลยอื่น ๆ ได้ช่วยทำนาตลอดปีนั้น ครั้น พ.ศ.๒๔๖๘ น้ำเค็มท่วมถึง ทำนาไม่ได้ ในพ.ศ.๒๔๖๙ จำเลยได้เข้าทำนารายนี้อีกโดยลำพัง แลไม่ยอมทำสัญญาเช่า โจทก์จึงฟ้องขอให้ขับไล่

ศาลเดิมตัดสินว่า ใบเหยียบย่ำของโจทก์สิ้นอายุ และที่รายนี้รกร้างว่างเปล่า โจทก์ได้ปล่อยให้จำเลยเข้าทำโดยทางปรปักษ์ ให้ยกฟ้องเสีย

ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่า ถึงแม้ใบเหยียบย่ำของโจทก์จะหมดอายุเกินไป ๕ เดือนก็ดี โจทก์มิได้ละทิ้งที่รายนี้ จึงให้จำเลยทำสัญญาเช่าต่อโจทก์ ถ้าไม่ทำก็ให้ขับไล่ออกจากที่

ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์นำสืบได้ความชัดเจนว่าเป็นที่ของโจทก์ ถึงแม้ใบเหยียบย่ำจะขาดอายุก็ไม่สำคัญ เพราะโจทก์ทำที่ดินให้เป็นประโยชน์แล้วข้อที่จำเลยเถียงว่าเป็นที่รกร้างนั้นฟังไม่ได้ จึงตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา