คดี นี้ ศาลชั้นต้น พิพากษา ให้ ขับไล่ จำเลย และ บริวาร ออก จากอาคาร พิพาท ของ โจทก์

จำเลย อุทธรณ์ ทั้ง ปัญหา ข้อกฎหมาย และ ปัญหา ข้อเท็จจริง

ศาลชั้นต้น สั่ง รับ อุทธรณ์ เฉพาะ ปัญหา ข้อกฎหมาย ส่วน ข้อเท็จจริงสั่ง ไม่ รับ เพราะ เห็นว่า ต้องห้าม ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224

จำเลย ยื่น คำร้อง อุทธรณ์ คำสั่ง ศาลชั้นต้น ที่ สั่ง ไม่ รับอุทธรณ์ ใน ปัญหา ข้อเท็จจริงศาลชั้นต้น สั่ง ว่า คำร้อง ยื่น เกิน 10 วัน ส่ง ศาลอุทธรณ์ เพื่อสั่ง

ศาลอุทธรณ์ มี คำสั่ง ว่า ข้อต่อสู้ ของ จำเลย เป็น การ กล่าวแก้ข้อพิพาท ด้วย กรรมสิทธิ์ ไม่ ต้องห้าม อุทธรณ์ ใน ปัญหา ข้อเท็จจริงให้ รับ อุทธรณ์ จำเลย ใน ปัญหา ข้อเท็จจริง

โจทก์ ฎีกา คำสั่ง ศาลอุทธรณ์ ว่า จำเลย มิได้ ยื่น อุทธรณ์ คำสั่งศาลชั้นต้น ภายใน กำหนด 10 วัน คำสั่ง ของ ศาลอุทธรณ์ ที่ สั่ง รับอุทธรณ์ ใน ปัญหา ข้อเท็จจริง จึง ไม่ ชอบ ด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 234 ขอ ให้ พิพากษากลับ คำสั่งของ ศาลอุทธรณ์ และ ให้ ยก คำร้อง ขอ อุทธรณ์ คำสั่ง ของ ศาลชั้นต้นของ จำเลย

ศาลฎีกา วินิจฉัย ว่า คำสั่ง ของ ศาลชั้นต้น ที่ สั่ง ไม่ รับ อุทธรณ์ข้อ 1- 8 และ ข้อ 10 เพราะ เห็นว่า เป็น ข้อเท็จจริง ต้องห้าม มิให้อุทธรณ์ ตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224 เป็น คำสั่งปฏิเสธ ไม่ ส่ง อุทธรณ์ ใน ข้อเท็จจริง ไป ยัง ศาลอุทธรณ์ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 232 จำเลย อุทธรณ์ คำสั่ง ของศาลชั้นต้น ดังกล่าว ถึงแม้ จะ ไม่ ได้ ยื่น ภายใน กำหนด 10 วัน นับแต่วันที่ ศาล มี คำสั่ง ตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา234 ก็ ตาม แต่ เมื่อ ศาลอุทธรณ์ มี คำสั่ง ให้ รับ อุทธรณ์ คำสั่งของ ศาลอุทธรณ์ ดังกล่าว จึง เป็น ที่สุด ตาม บทบัญญัติ มาตรา 236แห่ง ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ศาลฎีกา รับ วินิจฉัย ไม่ ได้

พิพากษา ให้ ยก ฎีกา โจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา ADMIN