โจทย์ฟ้องขอให้ขับไล่ออกจากที่นาเนื้อที่ประมาณ ๑ งาน ๔๐ วา แลให้ใช้ค่าเสียหายโดยกล่าวว่าโจทก์ได้ปกครองมา ๒๐ ปีเศษแล้ว

ศาลเดิมตัดสินว่า ที่พิภาษนี้อยู่ในเขตต์โฉนดของจำเลย ๆ หาได้ละทิ้งให้เป็นทำเลว่างเปล่าขาดประโยชน์ของรัฐบาลไม่ ให้ยกฟ้องโจทก์เสีย

ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่าจำเลยละทิ้งให้โจทก์ปกครองเป็นปรปักษ์มากว่า ๑๐ ปีแล้ว ให้ขับไล่จำเลยออกจากที่พิภาษ แลใช้ค่าเสียหายให้แก่โจทก์ ๑๕ บาท

ศาลฎีกาเห็นว่า ถึงแม้ที่พิภาษจะอยู่ในเขตต์โฉนดที่ ๓๖๖๑ ซึ่งมีชื่อนายกิ่งจำเลยกับนางชั้นก็ดีแต่โจทก์มีกำนันเจ้าของท้องที่มาเบิกความว่าได้เห็นโจทก์แลภรรยาปกครองมา ๓๐ ปีเศษแล้ว แลโจทก์เป็นผู้เสียค่านา ทั้งนายเทียนซึ่งจำเลยอ้างว่าเป็นผู้ยกที่พิภาษนี้ให้แก่จำเลย ก็พึ่งทราบว่าเป็นที่อยู่ในโฉนดของตนเมื่อโจทก์ร้องต่อกำนันว่าจำเลยบุกรุกตามกฎหมายที่ดินเมื่อจำเลยปล่อยให้โจทก์ปกครองใช้อำนาจอย่างเจ้าของนาเกินกว่า ๑๐ ปี ก็ย่อมขาดกรรมสิทธิ จึงตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา