โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ้างโจทก์เข้าทำงานในตำแหน่งพนักงานขาย จำเลยจ้างเลิกจ้างโจทก์โดยไม่ปรากฏความผิด ขอให้จำเลยจ่ายค่าเสียหาย ค่าจ้างค้างจ่าย ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี สินจ้างแทนการบอกกล่าวเลิกจ้างล่วงหน้า กับดอกเบี้ย และขอให้รับโจทก์เข้าทำงานในตำแหน่งและเงินเดือนที่ไม่ต่ำกว่าเดิม

จำเลยให้การว่า ค่าจ้างครั้งสุดท้ายของโจทก์ไม่ถึงจำนวนที่โจทก์ฟ้องผลการปฏิบัติงานของโจทก์ไม่อยู่ในระดับที่จำเลยพึงพอใจ จำเลยให้โอกาสโจทก์แก้ไขปรับปรุงการทำงานให้ดีขึ้นแต่โจทก์ก็ไม่สามารถปฏิบัติได้ จำเลยจึงเลิกจ้างโดยจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์กับสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า โจทก์ทำงานไม่ครบ 1 ปี สิทธิการหยุดพักผ่อนประจำปีจึงไม่เกิดขึ้น โจทก์ไปทำงานกับบริษัทอื่นหลังพ้นจากการเป็นพนักงานของจำเลยจึงไม่เสียหายแต่อย่างใดจำเลยไม่ต้องรับผิดเรื่องดอกเบี้ย ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า จำเลยเลิกจ้างโจทก์ได้ ไม่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ค่ารถและค่าจอดรถไม่ใช่ค่าจ้าง โจทก์ยังไม่มีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปี จำเลยจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าขาดไป กับค้างชำระค่าจ้างเป็นเงินจำนวนหนึ่ง พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าจ้างค้างจ่ายพร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละสิบห้าต่อปี และสินจ้างแทนการบอกกล่าวเลิกจ้างล่วงหน้าพร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี ตั้งแต่วันเลิกจ้างจนกว่าจะชำระเสร็จให้โจทก์คำขออย่างอื่นให้ยกเสีย

โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งรับเป็นอุทธรณ์เฉพาะบางข้อ โจทก์อุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา ศาลฎีกามีคำสั่งยกคำร้อง

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า สำหรับค่าจอดรถโจทก์อุทธรณ์ว่าจำเลยจ่ายให้โจทก์สม่ำเสมอเท่ากันทุกเดือนไม่ว่าได้จอดรถหรือไม่จอดจึงเป็นค่าจ้าง เห็นว่า โจทก์เป็นพนักงานขายต้องเสียค่าจอดรถไปจริง แต่ค่าจอดรถเป็นรายจ่ายปลีกย่อย ไม่สะดวกที่จะจ่ายตามความเป็นจริงที่โจทก์ออกปฏิบัติงานแม้จำเลยจ่ายเป็นรายเดือนเดือนละ 100 บาท ก็เห็นได้ว่าเป็นการจ่ายเหมาเพื่อชดเชยการที่โจทก์ต้องเสียค่าจอดรถไป หาใช่เป็นการจ่ายเพื่อตอบแทนการทำงานไม่ ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่าไม่เป็นค่าจ้างและไม่นำมาเป็นฐานคำนวณค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวเลิกจ้างล่วงหน้า ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา