ศาลล่างทั้ง ๒ ฟังว่า ที่ดินหมาย ก.เปนของ ส.แล้วตกมาเป็นของ ต. ต.ตาย ห.เป็นผู้รับมฤดกทำสัญญาขายให้โจทก์ ๆ ได้ปกครองตลอดมา ส่วนที่ดินหมาย ข.นั้น ก.ได้โอนขายให้จำเลย แต่จำเลยทิ้งร้างมา ๑๐ ปีเศษแล้ว จึงน่าเชื่อว่าเมื่อโจทก์ซื้อที่หมาย ก.แล้วก็ได้ปลูกโรงจ้างคนเข้าปลูกต้นผลไม้ จำเลยไม่ว่ากล่าว ที่ต้องเป็นของโจทก์ ให้ขับไล่จำเลย

ศาลฎีกาเห็นว่า เรื่องที่ดินหมาย ก.นั้นศาลล่างว่าเป็นของโจทก์ถูกแล้ว ส่วนที่ดินหมาย ข.โจทก์มี ย.พะยานปากเดียวว่าได้เป็นลูกจ้างโจทก์ปลูกต้นผลไม้ ฝ่ายจำเลยมีเอกสารเข่าและมีลายมือ ย.กับสามีเป็นผู้เช่าจำเลยได้ออกเงินซื้อมาถึง ๕๐๐๐ บาทหลักฐานพะยานจำเลยดีกว่า ใบเสร็จค่าภาษีที่โจทก์อ้างว่าปรากฎว่าได้ไปขอชำระภายหลังวันที่โจทก์ไปร้องคัดค้านเรื่องจำเลยขอให้ประกาศขายที่รายพิภาษนี้ จึงตัดสินแก้ศาลอุทธรณ์ว่า ให้ที่ดินหมาย ข.เป็นของจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา