โจทก์ฟ้องว่า นายบุญช่วยเป็นลูกจ้างของโจทก์ทำหน้าที่พนักงานขับรถยนต์ นายบุญช่วยขับรถด้วยความประมาทชนเครื่องกั้นขบวนรถไฟและขบวนรถไฟ ทำให้รถของโจทก์และขบวนรถไฟเสียหาย โจทก์ต้องชดใช้ค่าเสียหายให้การรถไฟฯ นายบุญช่วยทำหนังสือรับสภาพหนี้ไว้กับโจทก์แต่ไม่ชำระ ต่อมานายบุญช่วยถึงแก่กรรม จำเลยซึ่งเป็นภริยาและทายาทจึงต้องรับผิดในความเสียหายดังกล่าว

จำเลยให้การว่า จำเลยไม่ต้องรับผิดเพราะไม่มีนิติสัมพันธ์กับโจทก์ และคดีไม่อยู่ในอำนาจพิจารณาพิพากษาของศาลแรงงานกลาง ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานพิพากษา ให้จำเลยในฐานะทายาทนายบุญช่วยชำระหนี้ให้โจทก์ 85,520.24 บาทพร้อมดอกเบี้ย

จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า แม้จำเลยจะมิใช่ลูกจ้างของโจทก์โดยตรง แต่จำเลยเป็นภรรยาโดยชอบด้วยกฎหมายของนายบุญช่วยผู้ตาย จึงเป็นทายาทโดยธรรมผู้มีสิทธิได้รับมรดกของผู้ตายตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1629 วรรคสอง, 1599,1600 โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องจำเลย และตามฟ้องคดีนี้โจทก์ฟ้องเรียกร้องให้จำเลยในฐานะทายาทโดยธรรมรับผิดในหนี้สินที่โจทก์ได้รับความเสียหายอันเกิดแต่มูลละเมิดระหว่างโจทก์ผู้เป็นนายจ้างและนายบุญช่วยผู้ตายซึ่งเป็นลูกจ้างเกี่ยวกับการทำงานตามสัญญาจ้างแรงงาน อันเป็นคดีที่อยู่ในอำนาจของศาลแรงงานกลางตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 8(5) ศาลแรงงานกลางจึงมีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีนี้

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา