โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองสำนวนซึ่งเป็นลูกจ้างประจำเพราะเหตุครบเกษียณอายุโดยไม่จ่ายค่าชดเชย ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าชดเชยและดอกเบี้ยแก่โจทก์

จำเลยให้การว่าเมื่อโจทก์ทั้งสองครบเกษียณอายุ จำเลยได้จ่ายเงินบำเหน็จและค่าชดเชยให้โจทก์ทั้งสองไปแล้ว โจทก์จึงไม่มีสิทธิเรียกร้องค่าชดเชยอีก ขอให้ยกฟ้อง

วันนัดพิจารณาคู่ความแถลงรับกันว่า จำเลยได้ออกระเบียบเกี่ยวกับแผนสวัสดิการเรียกว่าแผนบำเหน็จและมรณะสงเคราะห์ใช้บังคับ โจทก์ทั้งสองสมัครเข้าแผนดังกล่าว เมื่อโจทก์ครบเกษียณอายุจำเลยจ่ายเงินให้โจทก์ที่ 1 จำนวน 315,320 บาท และให้โจทก์ที่ 2 จำนวน 509,387 บาทแล้ว

ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยและดอกเบี้ยแก่โจทก์ทั้งสอง

จำเลยทั้งสองสำนวนอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า มีปัญหาตามที่จำเลยอุทธรณ์ว่าจำเลยได้จ่ายเงินจำนวนหนึ่งให้แก่โจทก์ เงินจำนวนนี้รวมและคลุมถึงค่าชดเชยอยู่ด้วยหรือไม่ พิเคราะห์แล้ว ตามแผนบำเหน็จและมรณะสงเคราะห์ข้อ 13 มีใจความว่า ในกรณีที่พนักงานมีสิทธิได้รับประโยชน์ใด ๆ เนื่องจากการครบเกษียณอายุ การเลิกจ้าง การว่างงานหรือการออมทรัพย์ บริษัทมีสิทธิที่จะลดผลประโยชน์ที่จะจ่ายตามแผนนี้ลงเพื่อให้สอดคล้องและเหมาะสมกับประโยชน์ต่าง ๆ ที่พนักงานได้รับ เห็นว่าตามแผนบำเหน็จและมรณะสงเคราะห์ดังกล่าว บริษัทจำเลยมีสิทธิที่จะลดผลประโยชน์หรือบำเหน็จที่จะจ่ายให้พนักงานของบริษัทเท่าจำนวนที่บริษัทจำเลยมีหน้าที่ต้องจ่ายเมื่อพนักงานครบเกษียณอายุ การเลิกจ้าง การว่างงาน หรือการออมทรัพย์ ค่าชดเชยเป็นเงินที่กฎหมายบังคับให้นายจ้างจ่ายให้แก่ลูกจ้างเมื่อมีการเลิกจ้าง แม้จะฟังว่าบริษัทจำเลยมีสิทธิที่จะหักเงินที่บริษัทจำเลยได้จ่ายเป็นค่าชดเชยแก่พนักงานอันเป็นเงินที่จ่ายเพราะการเลิกจ้างออกจากเงินบำเหน็จที่พนักงานของบริษัทจำเลยมีสิทธิได้รับดังจำเลยอุทธรณ์ก็ตาม แต่ไม่ปรากฏหลักฐานซึ่งแสดงว่าจำเลยได้ใช้สิทธิลดเงินบำเหน็จลงหักเป็นค่าชดเชย คงปรากฏแต่เพียงว่าจำเลยจ่ายให้โจทก์ทั้งสองในลักษณะเป็นเงินบำเหน็จเท่านั้นเอง จึงถือไม่ได้ว่าจำเลยได้จ่ายเงินค่าชดเชยรวมไปด้วยแล้ว ที่ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยจ่ายเงินค่าชดเชยแก่โจทก์ทั้งสองนั้นศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา