คดีนี้ได้ความว่าจำเลยที่ ๑-๒ ได้สมคบกันจ้างวานใช้ให้จ่านายสิบตำรวจสวัสดิ์แลจำเลยที่ ๔ กับพวก ไปยิงหลวงพิบูลย์แลหลวงประดิษฐ์ฯ

โจทก์มีคำของจ่านายสิบตำรวจสวัสดิ์ให้การว่า จำเลยได้ใช้ให้พะยานไปยิงจริงและยังมีคำให้การของจำเลยที่ ๔ ชั้นตำรวจสอบสวนให้การซัดทอดถึงจำเลยที่ ๑-๒ นอกจากนี้โจทก์ยังมีพะยานอื่น ๆ ประกอบอีกหลายปาก

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้นที่ให้ลงโทษจำเลยที่ ๑-๒ แล ๔ ตามมาตรา ๒๕๐(๓) แลให้ยกฟ้องสำหรับจำเลยที่ ๓

จำเลยฎีกาว่าศาลไม่ควรฟังจ่านายสิบตำรวจสวัสดิ์กับคำให้การชั้นสอบสวนของจำเลยที่ ๔ มาลงโทษจำเลย

ศาลฎีกาเห็นว่าตาม พ.ร.บ.ลักษณพะยาน ม.๔ มิได้ห้ามให้โจทก์อ้างบุคคลซึ่งเป็นพวกผู้ร้ายมาเป็นพะยาน แลตาม ม.๒๒ ก็มิได้ห้ามให้อ้างพะยานเอกสารคือคำให้การของจำเลยที่ ๔ มาเป็นพะยาน การที่ศาลยอมรับฟังเป็นพะยานหลักฐานได้นั้นชอบแล้ว จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา