คดีนี้ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยใช้ไม้ตี ท.แขนหักด้วยบันดาลโทษะเปนบาดเจ็บถึงสาหัสมีผิดตาม ม.๒๕๖ ข้อ ๘ จำคุก ๒ ปี ลดตาม ม.๕๕ กึ่งหนึ่ง คงเหลือ ๑ ปี เพิ่มโทษตาม ม.๗๒ อีก ๑ ใน ๓ รวมเปนโทษ ๑ ปี ๔ เดือน

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า คำให้การของจำเลยเปนประโยชน์แก่คดี จึงตัดสินแก้ฉะเพาะข้อกำหนดโทษว่า ให้ลดโทษจำเลยลงตาม ม.๕๙ คงจำคุก ๘ เดือน

โจทก์ฎีกาว่าไม่ควรใช้ ม.๕๙ มาลดโทษให้จำเลย

ศาลฎีกาเห็นว่าเรื่องนี้ศาลอุทธรณ์ได้ใช้ดุลยพินิจอยู่ในวงเขตร์แห่ง ม.๕๙ นั้นแล้วคดีจึงไม่เปนข้อกฎหมายที่จะพึงร้องถวายฎีกาตาม ม.๘ แห่ง พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ได้ ให้ยกฎีกาเสีย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา