โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 เป็นลูกจ้างขับรถโดยสารในทางการที่จ้างของจำเลยที่ 2 โดยประมาทชนท้ายรถยนต์บรรทุกของโจทก์เสียหาย ขอให้บังคับใช้ค่าเสียหาย จำเลยที่ 1 ขาดนัดยื่นคำให้การจำเลยที่ 2 ให้การว่า คนขับรถยนต์ของโจทก์เป็นฝ่ายประมาทศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสองชำระเงิน 130,000 บาท พร้อมดอกเบี้ย จำเลยที่ 2 อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้จำเลยทั้งสองชำระเงิน 60,000 บาท พร้อมดอกเบี้ย จำเลยที่ 2 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "…ปรากฏว่า มุมขวาของหัวรถยนต์โดยสารตรงเหนือไฟ 2 ดวงของรถยนต์โดยสารเป็นรอยโหว่บุ๋มเข้าไป จึงรับฟังได้ว่าส่วนนี้ของรถยนต์โดยสารจำเลยที่ 2 ได้ชนตรงมุมท้ายขวาด้านหลังของรถยนต์บรรทุกโจทก์ และจากความกว้างด้านหน้าของรถยนต์โดยสาร ไม่มีรอยครูดจากซ้ายไปขวา จึงฟังไม่ได้ว่ารถยนต์บรรทุกได้ขับเลี้ยวตัดหน้ารถยนต์โดยสารกระชั้นชิดข้อเท็จจริงรับฟังได้ว่า นายสมัยได้ขับรถยนต์บรรทุกโจทก์ชิดทางด้านซ้ายตลอดมาจนกระทั่งเกิดเหตุ ไม่ได้ขับชิดทางด้านขวาของเส้นแบ่งกึ่งกลางถนนในขณะให้สัญญาณไฟเพื่อเลี้ยวขวา เพื่อเป็นการเตรียมที่จะเลี้ยวขวา ดังนี้ จึงฟังได้ว่ารถยนต์บรรทุกโจทก์มีส่วนร่วมประมาทก่อให้เกิดความเสียหายอยู่ด้วย โจทก์จึงควรมีส่วนรับผิดในค่าเสียหายที่รถยนต์โดยสารจำเลยที่ 2 ก่อขึ้นหนึ่งในสาม…"

และวินิจฉัยข้อเท็จจริงว่า ค่าเสียหายของโจทก์ที่ได้รับเป็นเงิน 60,000 บาท

"แต่คนขับรถยนต์บรรทุกโจทก์มีส่วนประมาทร่วมอยู่ด้วยจึงต้องมีความรับผิดหนึ่งในสามตามที่ได้วินิจฉัยมาข้างต้นเพราะฉะนั้นโจทก์จึงมีสิทธิได้รับค่าเสียหายเพียง 40,000 บาทแม้จำเลยที่ 1 จะมิได้ฎีกามาด้วย แต่คำพิพากษานี้เกี่ยวด้วยการชำระหนี้อันไม่อาจแบ่งแยกได้ จึงให้มีผลไปถึงจำเลยที่ 1 ด้วยตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 245(1) ประกอบด้วยมาตรา 247"

พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระเงิน 40,000บาท พร้อมดอกเบี้ย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา เนติบัณฑิตยสภา