คดีสืบเนื่องมาจากโจทก์ฟ้องจำเลยในข้อหาลักทรัพย์ ผู้ประกันทั้งสองผิดสัญญาประกัน ศาลชั้นต้นสั่งปรับผู้ประกัน ผู้ประกันยื่นคำร้องขอลดค่าปรับ ศาลชั้นต้นลดค่าปรับให้และอนุญาตให้ผ่อนชำระเงินเป็นงวด ๆ ถ้าไม่ชำระงวดใดงวดหนึ่งให้บังคับคดีต่อไปเต็มตามสัญญา ผู้ประกันชำระค่าปรับจำนวนหนึ่งแล้วไม่ชำระค่าปรับอีกศาลชั้นต้นจึงบังคับคดีผู้ประกัน ต่อมาผู้ประกันยื่นคำร้องขอชำระค่าปรับอีก ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่าเมื่อผู้ประกันผิดนัดชำระค่าปรับจึงต้องบังคับคดีต่อไปเต็มตามสัญญาให้ยกคำร้อง ผู้ประกันที่ 2อุทธรณ์คำสั่ง ศาลชั้นต้นสั่งว่า ผู้ประกันยื่นอุทธรณ์เกินกว่า15 วัน จึงไม่รับอุทธรณ์ ผู้ประกันที่ 2 อุทธรณ์คำสั่งที่ไม่รับอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์สั่งยกคำร้องอุทธรณ์คำสั่งผู้ประกันทั้งสองฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "ผู้ประกันที่ 1 มิได้อุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้น คำสั่งศาลชั้นต้นย่อมถึงที่สุด ศาลฎีกาจึงไม่รับวินิจฉัยฎีกาของผู้ประกันที่ 1 สำหรับฎีกาของผู้ประกันที่ 2 นั้น ปรากฏว่าศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของผู้ประกันที่ 2 ผู้ประกันที่ 2อุทธรณ์คำสั่งของศาลชั้นต้นต่อศาลอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิจารณาแล้วมีคำสั่งให้ยกคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของผู้ประกันที่ 2 เท่ากับว่าศาลอุทธรณ์มีคำสั่งยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้น คำสั่งดังกล่าวเป็นที่สุดตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา198 ทวิ วรรคสาม ผู้ประกันที่ 2 จึงไม่มีสิทธิฎีกาคัดค้านคำสั่งของศาลอุทธรณ์ ศาลฎีกาจึงไม่รับวินิจฉัยฎีกาของผู้ประกันที่ 2เช่นกัน ศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกาของผู้ประกันทั้งสองไม่ชอบ"

พิพากษายกฎีกาของผู้ประกันทั้งสอง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา เนติบัณฑิตยสภา