โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลย ๆ ต่อสู้หลายประการและว่าจำเลยได้รับความคุ้มครองตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน โดยนายเซ็งเช่าจากกรมการศาสนาส่วนจำเลยเช่าจากนายเซ็ง โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้องขับไล่

ศาลชั้นต้นให้จำเลยชนะคดี

ศาลอุทธรณ์ เห็นว่านายง่อจือนายเงียบท้วนจำเลยไม่ใช่บริวารของนายเซ็งเพราะปรากฎว่าจำเลยเข้าอยู่โดยเช่าช่วงจากนายเซ็ง แต่นายเซ็งได้เลิกสัญญาเช่าช่วงเสียแล้ว จึงไม่ตกอยู่ในข่าย พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน จึงพิพากษาขับไล่

จำเลยฎีกา ศาลฎีกาตัดสินว่าฎีกาข้อแรกของจำเลยนั้น ศาลอุทธรณ์ไม่ได้ฟังข้อเท็จจริงแตกต่างกับศาลชั้นต้น แต่เป็นเรื่องที่ศาลอุทธรณ์ชี้ขาดในข้อกฎหมายส่วนที่จำเลยฎีกาว่า โจทก์ไม่มีสิทธิฟ้องขับไล่นายเซ็งจึงไม่มีสิทธิฟ้องขับไล่จำเลยนั้น ศาลฎีกาเห็นว่าเจ้าของย่อมมีสิทธิฟ้องขับไล่ผู้เข้าอยู่ในที่โดยไม่มีอำนาจ นายเซ็งไม่มีสิทธิให้เช่าช่วง จำเลยก็ย่อมไม่ได้รับสิทธิอะไรไปอันจะใช้อันกรมศาสนาโจทก์ได้ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา