โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นผู้มีสิทธิครอบครองที่ดิน 1 แปลงเนื้อที่ประมาณ 42 ไร่ ขอให้บังคับจำเลยพร้อมบริวารออกไปจากที่ดินพิพาทของโจทก์ตามแผนที่ท้ายฟ้อง ให้ส่งมอบที่ดินพิพาทในสภาพเรียบร้อย และห้ามจำเลยพร้อมบริวารเกี่ยวข้องอีกต่อไปกับชดใช้ค่าขาดประโยชน์แก่โจทก์ 81,600 บาท พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ 15 ต่อปี นับแต่วันฟ้องจนกว่าจำเลยจะชำระเสร็จตามคำพิพากษา

จำเลยให้การว่า ที่ดินพิพาทตามฟ้องเป็นของจำเลย ไม่ใช่ของโจทก์ การที่โจทก์มาฟ้องคดีนี้จึงเป็นการรื้อร้องฟ้องกันอีกในคดีที่ศาลได้มีคำพิพากษาถึงที่สุดแล้ว ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 148 ขอให้ยกฟ้อง

ก่อนชี้สองสถาน จำเลยยื่นคำร้องขอให้ศาลวินิจฉัยชี้ขาดเบื้องต้นในปัญหาข้อกฎหมายตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 24 ว่า ฟ้องโจทก์ในคดีนี้เป็นฟ้องซ้ำกับคดีแพ่งหมายเลขแดงที่ 483/2536 ของศาลชั้นต้น ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 148 หรือไม่

ศาลชั้นต้นงดสืบพยานโจทก์จำเลย แล้วพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากที่ดินพิพาทโดยอ้างผลของคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ภาค 1ซึ่งพิพากษาว่า ที่ดินพิพาทเป็นของบิดาโจทก์ซึ่งตกทอดได้แก่โจทก์และโจทก์ได้มอบให้จำเลยเข้าทำประโยชน์ เพราะโจทก์กู้เงินจำเลยไป 600 บาท จึงเป็นคำฟ้องเพื่อให้ได้มาซึ่งสิทธิครอบครองในที่ดินพิพาทซึ่งเป็นมรดกของโจทก์ คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ภาค 1ผูกพันคู่ความนับตั้งแต่วันที่ได้พิพากษาจนถึงวันที่คำพิพากษานั้นได้ถูกเปลี่ยนแปลงแก้ไขตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 145 ดังนั้น เมื่อศาลฎีกาได้มีคำพิพากษากลับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ภาค 1 แล้ว โดยพิพากษาว่า ไม่มีการกู้ยืมเงินกันระหว่างโจทก์กับจำเลยแล้ว ก็ย่อมไม่มีการคิดดอกเบี้ยโดยมอบที่ดินพิพาทให้ทำกินต่างดอกเบี้ยได้ จึงเป็นคำพิพากษาว่าที่ดินพิพาทเป็นของจำเลยแล้ว ซึ่งมีผลผูกพันคู่ความตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งดังกล่าว เมื่อโจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากที่ดินพิพาท จึงเป็นฟ้องซ้ำตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 148

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา