โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นเจ้าของที่ดินตามหนังสือรับรองการทำประโยชน์ (น.ส.3 ก.)เลขที่ 491 ตำบลโนนสมบูรณ์ กิ่งอำเภอบ้านแฮด จังหวัดขอนแก่น เมื่อปลายปี 2537เวลากลางวันกลางคืนติดต่อกันตลอดมา จำเลยบุกรุกเข้าไปอยู่อาศัยพร้อมปลูกสร้างร้านซ่อมรถจักรยานยนต์ในที่ดินแปลงดังกล่าวโดยไม่ได้รับอนุญาตจากโจทก์อันเป็นการรบกวนการครอบครองสิทธิของโจทก์โดยปกติสุขทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 362, 365(3) และ 83

ศาลชั้นต้นตรวจคำฟ้องแล้ว เห็นว่า จำเลยบุกรุกที่ดินของโจทก์ ซึ่งมีเพียงสิทธิครอบครองตั้งแต่ปี 2537 และโจทก์มิได้ฟ้องเอาคืนซึ่งการครอบครองภายใน 1 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1375 วรรคสอง โจทก์จึงไม่มีสิทธิครอบครองในที่ดินดังกล่าว โจทก์ไม่ใช่ผู้เสียหาย มีคำสั่งให้ยกฟ้องจำหน่ายคดีจากสารบบความ

โจทก์อุทธรณ์ข้อกฎหมายโดยตรงต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา ภาค 4ลักษณะ 1 อุทธรณ์ มาตรา 193 วรรคหนึ่ง มีบัญญัติเรื่องการอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่งศาลชั้นต้นในข้อเท็จจริงและข้อกฎหมาย โดยให้อุทธรณ์ไปยังศาลอุทธรณ์ไว้โดยเฉพาะแล้ว จึงไม่อาจจะนำประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 223 ทวิมาอนุโลมบังคับใช้กับกรณีตามอุทธรณ์ข้อกฎหมายของโจทก์ที่ว่าโจทก์เป็นผู้เสียหายตามกฎหมายหรือไม่ได้ ฉะนั้น ที่ศาลชั้นต้นอนุญาตให้โจทก์อุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้นในข้อกฎหมายดังกล่าวโดยตรงมายังศาลฎีกานั้น จึงเป็นการไม่ชอบเพราะเป็นการยื่นอุทธรณ์ข้ามลำดับของศาล ขัดต่อบทบัญญัติมาตรา 193 วรรคหนึ่ง ดังกล่าวศาลฎีกาไม่อาจวินิจฉัยให้ได้"

พิพากษายกคำสั่งของศาลชั้นต้นที่อนุญาตให้โจทก์ยื่นอุทธรณ์โดยตรงต่อศาลฎีกาให้ศาลชั้นต้นดำเนินการส่งอุทธรณ์ของโจทก์ไปยังศาลอุทธรณ์ภาค 4 ที่มีอำนาจพิจารณาพิพากษาต่อไป

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ