โจทก์ฟ้องขอให้ยกเลิกการประเมินค่าภาษีอากรที่จำเลยประเมินให้โจทก์เสียเพิ่มจำนวน 61,371.72 บาท และให้จำเลยคืนหนังสือค้ำประกันของธนาคารไทยพาณิชย์ จำกัด สาขาเฉลิมนคร แก่โจทก์

จำเลยให้การและฟ้องแย้งว่า โจทก์นำเหล็กท่อนสี่เหลี่ยมชนิดโลหะผสมเหล็กกล้า (แอลลอยสตีล) ซึ่งเป็นของจัดอยู่ในพิกัดที่73.40 ฉ. เข้ามาในราชอาณาจักร แต่โจทก์แจ้งว่าเป็นของจัดอยู่ในพิกัดที่ 73.15 ง. พนักงานเจ้าหน้าที่ของจำเลยจึงสั่งให้โจทก์วางประกันค่าภาษีอากรและค่าปรับรวมเป็นเงิน 248,100 บาท และทำหนังสือค้ำประกันของธนาคารไว้เป็นประกันเงินค่าภาษีอากรและค่าปรับแล้วตรวจปล่อยสินค้าให้โจทก์ไป โจทก์จึงจะต้องชำระอากรขาเข้าตามพิกัดที่ถูกต้อง ซึ่งเมื่อหักค่าภาษีที่โจทก์ชำระไว้ตามที่สำแดงแล้ว โจทก์ยังมีภาระต้องชำระภาษีอากรเพิ่มเติม ขอให้ยกฟ้องโจทก์ให้โจทก์ชำระเงินภาษีอากรตามฟ้องแย้งจำนวน 122,146.92 บาทแก่จำเลย ให้โจทก์ชำระเงินเพิ่มอากรขาเข้าร้อยละ 1 ต่อเดือนหรือเศษของเดือนจากต้นเงินอากรขาเข้า 54,591.79 บาท เป็นรายเดือนนับแต่วันฟ้องแย้งจนกว่าจะชำระเสร็จแก่จำเลย ให้โจทก์ชำระภาษีการค้าในอัตราร้อยละ 1 ต่อเดือนหรือเศษของเดือนจากต้นเงินภาษีการค้า24,661.33 บาท เป็นรายเดือนนับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จแก่จำเลย ให้โจทก์ชำระเงินเพิ่มภาษีบำรุงเทศบาลแก่จำเลยเป็นรายเดือนอัตราร้อยละ 10 ของเงินเพิ่มภาษีการค้าตามฟ้องแย้งแก่จำเลย

โจทก์ให้การแก้ฟ้องแย้งว่า โจทก์สำแดงรายการในใบขนสินค้าระบุประเภทพิกัดถูกต้องแล้ว ไม่ต้องชำระเงินให้จำเลยเพิ่มขอให้ยกฟ้องแย้ง

ศาลภาษีอากรกลางพิพากษาให้เพิกถอนการประเมินของจำเลยเฉพาะที่เกี่ยวกับอากรขาเข้า และให้โจทก์ชำระภาษีการค้าและภาษีบำรุงเทศบาลพร้อมทั้งเงินเพิ่มตามแบบแจ้งการประเมินของจำเลยตามเอกสารท้ายฟ้องคำขอของโจทก์จำเลยนอกจากนี้ให้เป็นพับ

จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีภาษีอากรวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าสินค้าที่โจทก์นำเข้าเมื่อวันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2530 นั้นมิใช่เหล็กสำเร็จรูปแต่เป็นเหล็กที่นำเข้ามาเพื่อใช้เป็นแม่แบบ ดังนั้นเมื่อพิจารณาตัวสินค้าที่โจทก์นำเข้าแล้วจะเห็นว่าตรงกับคำว่าเหล็กหรือเหล็กกล้า ตามที่กำหนดไว้ในรายการพิกัดประเภทที่ 73.10และข้อเท็จจริงได้ความว่าของที่โจทก์นำเข้ามาเป็นแอลลอยสตีลหรือโลหะผสมเหล็กกล้า จึงเป็นของที่อยู่ในรายการที่กำหนดไว้โดยชัดแจ้งแล้วในประเภทพิกัดที่ 73.15 ง. ในเมื่อของที่โจทก์นำเข้านั้นเข้าในพิกัดประเภทที่ได้ระบุไว้โดยชัดแจ้งแล้วเช่นนี้ การที่จำเลยจะจัดของดังกล่าวเข้าประเภทที่ 70.40 ฉ. อันเป็นประเภทที่ระบุไว้อย่างกว้างจึงเป็นการตีความพิกัดที่ไม่ถูกต้องตามหลักเกณฑ์การตีความพิกัดอัตราศุลกากร ตามที่บัญญัติไว้ในภาค 1 ข้อ 3ที่บัญญัติว่า "ถ้าเห็นว่าของชนิดใดอาจจัดเข้าได้สองประเภทหรือมากกว่านั้นจะด้วยเหตุผลประการใดก็ตาม ให้ถือหลักการแยกประเภทดังนี้

ก. ถ้าประเภทหนึ่งระบุลักษณะของของไว้โดยชัดแจ้ง และอีกประเภทหนึ่งระบุไว้อย่างกว้าง ๆ ให้จัดเข้าประเภทที่ระบุไว้โดยชัดแจ้ง…" ซึ่งตามพิกัดประเภทที่ 70.40 ฉ. ระบุว่า "อื่น ๆ"อันเป็นการระบุไว้อย่างกว้าง ๆ และที่จำเลยอ้างถึงการจัดเข้าพิกัดตามคำอธิบายของสภาความร่วมมือของศุลกากรนั้น เห็นว่าเมื่อของที่นำเข้าสามารถจัดเข้าพิกัดได้ตามหลักเกณฑ์ของการตีความพิกัดตามที่กำหนดไว้ภาค 1 แห่งพระราชกำหนดพิกัดอัตราศุลกากรแล้วก็ไม่มีกรณีที่จะต้องอาศัยคำอธิบายดังกล่าว ทั้งยังไม่มีบทกฎหมายให้นำคำอธิบายดังกล่าวถือเป็นหลักเกณฑ์ในการตีความพิกัดได้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา