ได้ความว่า จำเลยเป็นลูกจ้างของนายเผือก เจ้าทรัพย์รับค่าจ้างเป็นรายวัน วันไหนไปทำงานก็ได้ค่าจ้าง วันไหนไม่ไปทำงานก็ไม่ได้ค่าจ้าง โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยลักทั่งเหล็กของเจ้าทรัพย์ซึ่งเป็นของนายจ้าง วันทั่งเหล็กหายนั้น จำเลยไม่ได้ไปทำงานเพราะเครื่องบินมาทิ้งระเบิด จำเลยไม่ได้รับค่าจ้างในวันนั้น

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำคุกจำเลยตาม ก.ม.อาญา ม.๒๙๓,๒๙๔

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า เจ้าทรัพย์และจำเลยไม่ใช่นายจ้างและลูกจ้างต่อกัน พิพากษาแก้ให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.อาญา ม.๒๔๓

โจทก์ฎีกาว่า สัญญาจ้างแรงงานระหว่างนายเผือก กับจำเลยไม่ปรากฎว่าเลิกกัน ฉะนั้นนายเผือกคงมีฐานะเป็นนายจ้างจำเลยในวันเกิดเหตุด้วย ขอให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.อาญา ๒๙๔

ศาลฎีกาเห็นว่า การที่เป็นลูกจ้างรายวัน ถ้าวันไหนไม่มางานก็ไม่ได้ค่าจ้างนั้น หามีสภาพเป็นนายจ้างลูกจ้างกันทุกวันไม่ วันไหนไม่มาทำงานและไม่ได้รับค่าจ้าง วันนั้นก็ไม่มีสภาพเป็นนายจ้างลูกจ้างแก่กัน และคู่กรณีไม่มีความสัมพันธ์ที่จะบังคับว่ากล่าวแก่กันในฐานะนายจ้างลูกจ้างอีกด้วย จึงไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเลิกสัญญากันก่อน เพราะในวันนั้นก็ไม่มีสัญญากันอยู่ในตัวแล้ว จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา