โจทก์ฟ้องว่า จำเลยกับพวกซึ่งเป็นเจ้าพนักงานได้บุกรุกเข้าไปในห้องของโจทก์ขณะที่โจทก์ไม่อยู่ จำเลยกับพวกรื้อค้นสิ่งของในห้องของโจทก์โดยไม่มีเหตุสมควรไม่มีเหตุตามกฎหมาย ไม่มีหมายค้น หมายจับ ไม่ได้รับอนุญาตจากโจทก์ เป็นการปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ ทำให้โจทก์เสียหาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 157, 362, 365, 83

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ว พิพากษาว่า คดีโจทก์ไม่มีมูลทุกข้อหาให้ยกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามที่โจทก์ฎีกาปัญหาข้อกฎหมายว่า คำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 102ซึ่งบัญญัติให้เจ้าพนักงานค้นต่อหน้าคนในบ้าน แต่ข้อเท็จจริงกลับปรากฏว่านางสุ่นมารดาโจทก์ซึ่งอยู่ในบ้านตาบอดทั้งสองข้างและหูหนวกด้วย จึงไม่สามารถ "รู้" และ "เห็น" ได้ พวกจำเลยจึงได้เชิญนายหยัด เรืองต่อวงศ์ มาเป็นพยานในการตรวจค้น ฉะนั้น จะถือว่าเป็นการค้นต่อหน้าคนในบ้านโจทก์หาได้ไม่นั้น ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 102 วรรคแรก บัญญัติว่า"การค้นในที่รโหฐานนั้น ก่อนลงมือค้นให้เจ้าพนักงานผู้ค้นแสดงความบริสุทธิ์เสียก่อน และเท่าที่สามารถจะทำได้ ให้ค้นต่อหน้าผู้ครอบครองสถานที่ หรือบุคคลในครอบครัวของผู้นั้น หรือถ้าหาบุคคลเช่นกล่าวนั้นไม่ได้ ก็ให้ค้นต่อหน้าบุคคลอื่นอย่างน้อยสองคน ซึ่งเจ้าพนักงานได้ขอร้องมาเป็นพยาน" กฎหมายบัญญัติไว้ดังนี้ และศาลอุทธรณ์รับฟัง ข้อเท็จจริงดังที่โจทก์กล่าวอ้างในฎีกาดังกล่าวข้างต้นโดยไม่ได้ความว่าจำเลยกับพวกสามารถ ทำการค้นได้ต่อหน้าคนอื่น นอกจากนางสุ่น ในฐานะบุคคลในครอบครัวของโจทก์ หรือนอกจากนายหยัด เรืองต่อวงศ์ ในฐานะบุคคลอื่นโดยมีบุคคลอีกคนหนึ่งรวมเป็นสองคนตามบทกฎหมายที่กล่าวแล้วได้ การที่จำเลยกับพวกค้นบ้านโจทก์ต่อหน้านางสุ่นกับนายหยัด เรืองต่อวงศ์ จึงอาจเป็นกรณีที่จำเลยกระทำเท่าที่สามารถจะทำได้และไม่อาจจะหาบุคคลอื่นใดมาเป็นพยานในการค้นของจำเลยมากไปกว่านั้นถือได้ว่าเป็นการค้นที่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 102 แล้ว

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา