โจทก์ฟ้องว่านางลี นพแก้ว มอบเรือและของใช้ประจำเรือกับเกลือ ๑๒ เกวียน ให้นายจำรัศ น้อยสุวรรณ กับพวกไปขายแล้วนายจำรัสกับพวกได้ยักยอกทรัพย์ไปเป็นประโยชน์ส่วนตัวเสีย ต่อมาจำเลยทั้ง ๒ ได้ รับของโจรนั้นไว้ จึงของให้ลงโทษ

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาว่าจำเลยไม่มีความผิด จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยไม่ได้กระทำผิดดังฟ้อง จึงพิพากษายืนส่วนข้อที่ศาลชั้นต้นไม่สั่งคืนของกลางให้ผู้เสียหายนั้น เป็นดุลยพินิจของศาลจะสั่งคืนของกลางหรือไม่ก็ได้ตามประมวลวิธีพิจารณาความอาญามาตรา ๔๙

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า ของกลางในคดีศาลล่างทั้ง ๒ ฟังมาว่าเป็นของผู้เสียหายและตามมาตรา ๑๘๖(๙) ประมวลวิธีพิจารณาความอาญา คำพิพากษาหรือคำสั่งต้องมีคำวินิจฉัยในเรื่องของกลาง สำหรับความมาตรา ๔๙ ก็มิได้กระทบกระเทือนลบล้างหรือขัดแย้งกับมาตรา ๑๘๖ เพราะ มาตรา ๑๘๖ เพียงแต่บัญญัติว่า ในคดีที่มีของกลางศาลจำต้องวินิจฉัยถึงของกลางนั้น แต่จะพิพากษาหรือสั่งในเรื่องของกลางนั้นอย่างใดก็แล้วแต่ข้อเท็จจริงในคดี อนึ่งตามทางพิจารณาก็มิได้ความว่า จำเลยซื้อของกลางรายนี้อันเข้าเกณฑ์อยู่ในประมวลแพ่ง ฯ มาตรา ๑๓๓๒ จึงพิพากษาให้คืนของกลางให้ผู้เสียหาย ความอื่นนอกนี้คงพิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา