โจทก์ฟ้องว่า โจทก์มอบอำนาจให้นายอโนทัยฟ้องคดี จำเลยที่ 1 สั่งจ่ายเช็คจำนวน 3 ฉบับแก่โจทก์ โดยมีจำเลยที่ 2 ลงชื่อสลักหลัง เมื่อเช็คถึงกำหนดสั่งจ่ายโจทก์นำเข้าบัญชีเพื่อเรียกเก็บเงิน แต่ธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินแจ้งว่า เช็คลงวันที่ล่วงหน้า โจทก์ทวงถามแล้วจำเลยไม่ชำระ ขอให้บังคับจำเลยร่วมกันใช้เงินตามเช็ค

จำเลยที่ 1 ขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา

จำเลยที่ 2 ให้การว่า หนังสือมอบอำนาจปลอม โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องโจทก์ได้เช็คพิพาทมาโดยไม่ชอบด้วยกฎหมายเนื่องจากนายอโนทัยและจำเลยที่ 1 คบคิดกันฉ้อฉลหลอกลวงให้จำเลยที่ 2 ลงชื่อสลักหลัง โจทก์นำเช็คไปเข้าบัญชีก่อนถึงกำหนดเป็นการไม่ชอบด้วยกฎหมาย โจทก์ไม่เคยทวงถามจำเลยที่ 2 จึงไม่ผิดนัด ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระเงินตามเช็ค

จำเลยที่ 2 อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยที่ 2 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า โจทก์ฟ้องว่าโจทก์มอบอำนาจให้นายอโนทัยฟ้องคดีนี้ตามเอกสารท้ายฟ้อง จำเลยที่ 2 ให้การว่าหนังสือมอบอำนาจของโจทก์ไม่ถูกต้อง เป็นหนังสือปลอม จำเลยที่ 2 มิได้ให้การว่าหนังสือมอบอำนาจนั้นไม่ถูกต้องอย่างไร ปลอมอย่างไร จำเลยที่ 2 ไม่มีสิทธินำสืบว่าใบมอบอำนาจนั้นปลอม เมื่อโจทก์นำสืบว่าได้มีการมอบอำนาจให้นายอโนทัยฟ้องตามเอกสารหมาย จ.2 ข้อเท็จจริงจึงฟังได้ตามนั้น

เมื่อเช็คพิพาทเป็นเช็คซึ่งสั่งจ่ายให้แก่ผู้ถือ จำเลยที่ 1 ลงชื่อเป็นผู้สั่งจ่ายจำเลยที่ 2 ลงชื่อไว้ด้านหลังเช็คพิพาทอันเป็นการประกัน (อาวัล) สำหรับผู้สั่งจ่ายจำเลยทั้งสองจึงต้องใช้เงินตามเนื้อความแห่งเช็คพิพาทแก่โจทก์ ตามมาตรา 914,921 และมาตรา 989 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ จำเลยที่ 2 ให้การต่อสู้ว่าไม่ต้องรับผิดเพราะนายอโนทัยและจำเลยที่ 1 คบคิดกันฉ้อฉลหลอกให้จำเลยที่ 2ลงชื่อสลักหลังเช็คพิพาท แต่ชั้นพิจารณาจำเลยที่ 2 กลับนำสืบว่าเช็คพิพาทมีมูลจากการพนันจำเลยที่ 2 จึงไม่ต้องใช้เงินตามเช็ค เป็นการนำสืบนอกประเด็นที่ให้การรับฟังไม่ได้ จำเลยที่ 2 ผู้รับอาวัลจึงต้องร่วมรับผิดตามเนื้อความแห่งเช็คพิพาท

เช็คพิพาทลงวันที่ 10 กรกฎาคม 2523 วันที่ 10 กันยายน 2523 และวันที่ 10 พฤศจิกายน 2523 แม้โจทก์จะนำเช็คพิพาททั้งสามฉบับเข้าบัญชีของโจทก์ก่อนถึงกำหนดวันสั่งจ่ายในเช็ค โจทก์ก็ย่อมทำได้ เป็นเรื่องที่ธนาคารจะเรียกเก็บเงินจากธนาคารตามเช็คและธนาคารตามเช็คจะพิจารณาจ่ายเมื่อเช็คพิพาทถึงกำหนดต่อไปไม่มีบทกฎหมายบังคับให้ต้องนำเช็คเข้าบัญชีต่อเมื่อเช็คถึงกำหนดสั่งจ่ายก่อนบัญชีเงินฝากกระแสรายวันของจำเลยที่ 1 ปิดไปแล้วตั้งแต่วันที่ 23 พฤษภาคม 2522ซึ่งเป็นเวลาก่อนที่เช็คพิพาททั้งสามฉบับถึงกำหนดใช้เงิน โจทก์นำเช็คพิพาทเข้าบัญชีเพื่อเรียกเก็บเงินและธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินเมื่อวันที่ 22 พฤศจิกายน 2522 แจ้งว่าเช็คลงวันที่ล่วงหน้าโจทก์จึงฟ้องเรียกเงินตามเช็คพิพาทเป็นคดีนี้เมื่อวันที่ 9 เมษายน2524 หลังจากที่เช็คพิพาททั้งสามฉบับถึงกำหนดใช้เงินแล้ว การที่บัญชีเงินฝากกระแสรายวันของจำเลยที่ 1 ปิด ย่อมไม่มีทางที่ธนาคารจะจ่ายเงินตามเช็คให้โจทก์ได้ดังนั้นเมื่อเช็คพิพาทถึงกำหนดใช้เงินแล้วยังไม่มีการใช้เงิน จำเลยที่ 2 ผู้รับอาวัลย่อมตกเป็นผู้ผิดนัดโดยมิพักต้องบอกกล่าวก่อน โจทก์ซึ่งเป็นผู้ทรงเช็คพิพาทจึงใช้สิทธิไล่เบี้ยเอาแก่จำเลยที่ 2 ให้รับผิดใช้เงินตามเช็คได้ ตามมาตรา 959 และมาตรา 989แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา