คดีนี้ ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตามฟ้องโจทก์ในความผิดฐานทำลายห้วยสาธารณะ ปลูกสร้างสิ่งใดลงไปในที่สาธารณประโยชน์และขัดคำสั่งเจ้าพนักงาน

จำเลยอุทธรณ์และว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความ

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้น และวินิจฉัยว่าคดีโจทก์ไม่ขาดอายุความ

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยได้ปิดกั้นและเสริมสร้างทำนบให้ใหญ่ขึ้นติดต่อกันมาทุกปีการกระทำของจำเลยเป็นความผิดต่อเนื่อง คดีโจทก์จึงไม่ขาดอายุความ

ที่จำเลยฎีกาว่า การกระทำของจำเลยไม่เป็นความผิดตามกฎหมายการประมงตามโจทก์อ้าง เพราะโจทก์มิได้บรรยายฟ้องให้แน่ชัดและนำสืบให้เห็นว่าลำห้วยตามฟ้องเป็นที่จับสัตว์น้ำซึ่งต้องห้ามตามกฎหมายนั้น ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์ได้บรรยายฟ้องไว้ชัดเจนแล้วว่า ลำห้วยดังกล่าวเป็นที่จับสัตว์น้ำสาธารณะและเป็นลำห้วยที่มีไว้เพื่อสาธารณประโยชน์พระราชบัญญัติการประมง พ.ศ. 2490มาตรา 4(5) ให้คำนิยาม "ที่จับสัตว์น้ำ" ว่าเป็นที่ซึ่งมีน้ำขังหรือไหล เช่น ทะเล แม่น้ำ ลำคลอง หนอง บึง บ่อ เป็นต้น บรรดาที่เป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน และโจทก์มีพยานนำสืบฟังได้ว่าลำห้วยดังกล่าวเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน การที่จำเลยสร้างทำนบปิดกั้นลำห้วย จึงเป็นการฝ่าฝืนมาตรา 17 แห่งพระราชบัญญัติการประมง พ.ศ. 2490

พิพากษายืน ให้ยกฎีกาจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา