คดีสองสำนวนนี้ศาลพิจารณาพิพากษารวมกัน

โจทก์ทั้งสองสำนวนฟ้องใจความว่า นางทอง มามีสุข และโจทก์สำนวนหลังได้โดยสารรถยนต์ของจำเลยที่ ๑ มีนายนุกูล บุญอยู่ ลูกจ้างจำเลยที่ ๑ เป็นคนขับไปชนกับรถยนต์ของจำเลยที่ ๒ ซึ่งมีนายบุญมั่น สอนดี ลูกจ้างของจำเลยที่ ๒ เป็นคนขับ โดยต่างขับด้วยความประมาท เป็นเหตุให้นางทอง มามีสุข ถึงแก่ความตายและโจทก์สำนวนหลังบาดเจ็บ โจทก์ที่ ๑, ๒, ๓ สำนวนแรกบุตรนายไข่และนางทอง มามีสุข จึงฟ้องเรียกค่าสินไหมทดแทนและค่าขาดไร้อุปการะเป็นเงิน ๔๐,๔๖๐ บาท กับโจทก์ที่ ๔ บิดานางทอง มามีสุข เรียกค่าขาดไร้อุปการะ ๑๐,๐๐๐ บาท รวมค่าเสียหาย ๕๐,๔๖๐ บาท โจทก์สำนวนหลังเรียกค่าสินไหมทดแทน ๔๙,๐๓๐ บาท ขอให้จำเลยทั้งสองร่วมกันใช้เงินจำนวนดังกล่าวในแต่ละสำนวนให้แก่โจทก์ในแต่ละสำนวนพร้อมด้วยดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี

จำเลยที่ ๑ ทั้งสองสำนวนและจำเลยที่ ๒ ทั้งสองสำนวนต่างให้การปฏิเสธว่ามิได้ประมาท ค่าเสียหายไม่เป็นความจริง ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วินิจฉัยว่า สำนวนคดีแรกนายไข่และนางทอง อยู่กันเป็นสามีภรรยากันโดยมิได้จดทะเบียนสมรส นายไข่จึงมิใช่ผู้แทนโดยชอบธรรมของโจทก์ที่ ๑, ๒, ๓ ผู้เยาว์ ไม่มีอำนาจฟ้องคดีแทน ประเด็นอื่นระหว่างโจทก์ที่ ๑, ๒, ๓ และจำเลยไม่จำต้องวินิจฉัย พิพากษาให้จำเลยใช้ค่าเสียหายให้แก่โจทก์ที่ ๔ สำนวนคดีแรกเป็นเงิน ๑๐,๐๐๐ บาท และแก่โจทก์ในสำนวนคดีหลังเป็นเงิน ๑๓,๓๓๐ บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีในเงินทั้งสองจำนวนตั้งแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จ

จำเลยที่ ๑ ทั้งสองสำนวนอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยที่ ๑ ทั้งสองสำนวนฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีทั้งสองสำนวนนี้โจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายจากจำเลยในฐานละเมิด สำนวนคดีแรก โจทก์ที่ ๑, ๒ และ ๓ ผู้เยาว์โดยนายไข่ มามีสุข ผู้ใช้อำนาจปกครองเป็นผู้แทนโดยชอบธรรม ฟ้องเรียกค่าเสียหายและค่าขาดไร้อุปการะในการที่มารดาโจทก์ถึงแก่ความตายจากจำเลยทั้งสองเป็นเงิน ๔๐,๔๖๐ บาท โจทก์ที่ ๔ ในฐานะเป็นบิดาผู้ตายเรียกร้องค่าขาดไร้อุปการะต่างหากอีก ๑๐,๐๐๐ บาท รวมเป็นจำนวนทุนทรัพย์ที่พิพาท ๕๐,๔๖๐ บาท ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ววินิจฉัยว่านายไข่ มามีสุข มิได้จดทะเบียนสมรสกับผู้ตาย ไม่ใช่ผู้แทนโดยชอบธรรมของโจทก์ที่ ๑, ๒, ๓ ไม่มีอำนาจฟ้อง ไม่วินิจฉัยประเด็นอื่น พิพากษาให้ยกฟ้องเฉพาะโจทก์ที่ ๑, ๒, ๓ คงให้จำเลยชดใช้ค่าขาดไร้อุปการะแก่โจทก์ที่ ๔ จำนวนเงิน ๑๐,๐๐๐ บาท คดีเฉพาะโจทก์ที่ ๑, ๒, ๓ ถึงที่สุดโดยมิได้มีอุทธรณ์ต่อมา ดังนั้น คดีเฉพาะโจทก์ที่ ๔ จึงมีทุนทรัพย์ที่พิพาทกันเพียง ๑๐,๐๐๐ บาท ส่วนสำนวนคดีหลังโจทก์ฟ้องเรียกร้องค่าเสียหายจากจำเลยรวม ๔๙,๐๓๐ บาท คดีทั้งสองสำนวนนี้จึงเป็นคดีที่มีจำนวนทุนทรัพย์ ทุนทรัพย์ที่พิพาทกันสำนวนละไม่เกินห้าหมื่นบาทและศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น ซึ่งคู่ความต้องห้ามมิใช้ฎีกาในข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง (ฉบับที่๖) พ.ศ.๒๕๑๘ มาตรา๖ ฎีกาจำเลยที่๑ โต้แย้งคำวินิจฉัยศาลล่างทั้งสองว่าควรฟังว่า นายนุกูล บุญอยู่ จำเลยที่๑มิได้ประมาทและว่าเป็นเรื่องนายบุญมั่น สอนดี ลูกจ้าง จำเลยที่๒ ถอยรถมาชนรถจำเลยที่๑ ที่นายนุกูล บุญอยู่ ขับไปตามปกติโดยอ้างเป็นปัญหาข้อกฎหมายว่าศาลล่างทั้งสองฟังข้อเท็จจริงผิดจากพยานหลักฐานในสำนวน ฎีกาจำเลยที่๑ จึงเป็นฎีกาข้อเท็จจริงต้องห้ามตามบทมาตราดังกล่าว ศาลฎีกาวินิจฉัยให้ไม่ได้

พิพากษายกฎีกาจำเลยที่๑

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา