คดีนี้โจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายเป้นเงิน ๘๐ บาท โดยกล่าวว่าจำเลยตัดต้นสะแกและขุดที่ดินของโจทก์เสียหาย

จำเลยให้การต่อสู้ว่า จำเลยได้ซื้อตอสะแกจากมารดาโจทก์แล้ว

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วฟังว่า มารดาโจทก์ได้ขายต้นสะแกให้จำเลย แต่หาได้ขายตอให้ด้วยไม่ จึงพิพากษาให้จำเลยใช้ค่าเสียหายให้โจทก์ ๑๐ บาท

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าคดีนี้เป็นคดีมโนสาเร่ จะอุทธรณ์ได้แต่ข้อกฎหมายในเรื่องนี้คงมีแต่เรื่องต่อและเง่าสะแกเท่านั้นว่าจำเลยจะมีอำนาจขุดเอาไปได้หรือไม่ซึ่งเป็นปัญหาข้อกฎหมาย ศาลอุทธรณ์เห็นว่าตอและเง่าเป้นส่วนหนึ่งของต้น ใครเป็นเจ้าของต้นก็เป็นเจ้าของตอและเง่าด้วย จำเลยจึงมีอำนาจขุดเอาตดและเง่าไปด้วยได้ จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่าปัญหาในข้อว่าจำเลยมีอำนาจขุดตอและเง่าสะแกไปได้หรือไม่นั้น เป็นปัญหาข้อเท็จจริง การที่ศาลอุทธรณ์เห็นว่าเป็นปัญหาข้อกฎหมายนั้น ถ้าไม่ปรากฏว่าผู้ซื้อผู้ขายได้ลกลงกันอย่างอื่นก็เป็นอย่างที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัย แต่ในเรื่องนี้โจทก์ได้โต้เถียงอยู่ว่า มารดาโจทก์ขายให้จำเลยฉะเพาะแต่ต้น ไม่ได้ขายตอด้วยดังนี้ศาลชั้นต้นได้วินิจฉัยและชี้ขาดในข้อนี้มาแล้งจึงเป็นปัญหาข้อเท็จจริง จำเลยอุทธรณ์ไม่ได้ จึงพิพากษากลับให้บังคับคดีไปตามศาลชั้นต้น

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา