โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 33, 288และริบของกลาง

จำเลย ให้การรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันสิทธิของตนพอสมควรแก่เหตุ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 2 วินิจฉัยว่า การกระทำของจำเลยไม่เป็นการป้องกันโดยชอบด้วยกฎหมาย แต่ถือได้ว่าจำเลยถูกข่มเหงอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม จึงใช้ไม้ตีผู้ตายในขณะนั้น อันเป็นการกระทำโดยบันดาลโทสะตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 72 แม้จำเลยจะมิได้ยกขึ้นเป็นข้อต่อสู้ศาลก็มีอำนาจยกขึ้นวินิจฉัยเองได้พิพากษากลับว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288ประกอบด้วยมาตรา 72 จำคุก 4 ปี จำเลยให้การรับสารภาพ มีเหตุบรรเทาโทษ ลดโทษให้กึ่งหนึ่งตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78คงจำคุก 2 ปี ริบของกลาง

โจทก์ ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงฟังเป็นยุติว่า ตามวันเวลาและสถานที่เกิดเหตุตามฟ้อง นายเงินหรือหล้า โยโพแฮ ผู้ตายโกรธและทะเลาะกับนางสาวจันทร์เป็ง จอมติ น้องภริยาจำเลยซึ่งไม่ยอมไปมัดวัว (หมายถึงล่ามวัว) ที่มาทำให้วัวของผู้ตายตื่น ผู้ตายร้องด่าว่าควย ๆ ไปตลอดทางที่เดินไปบ้านนางสาวจันทร์เป็งซึ่งเป็นที่จำเลยพักอาศัยอยู่ด้วย แล้วผู้ตายใช้ไม้ตีฝาบ้านนางสาวจันทร์เป็ง 2 ถึง3 ครั้ง จำเลยห้ามปราบ ผู้ตายไม้ยอมหยุดว่าเลยจึงออกไปใช้ไม้ตีผู้ตาย 1 ครั้ง ถูกที่ศีรษะเป็นเหตุให้ผู้ตายได้รับอันตรายสาหัสกะโหลกศีรษะแตกยุบ สมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงและถึงแก่ความตายในเวลาต่อมา ตามรายงานการชันสูตรพลิกศพเอกสารหมาย จ.1 คดีมีปัญหาตามฎีกาของโจทก์ว่า การกระทำของจำเลยเป็นการกระทำโดยบันดาลโทสะดังที่ศาลอุทธรณ์ภาค 2 วินิจฉัยหรือไม่ได้ความว่าผู้ตายโกรธและทะเลาะกับนางสาวจันทร์เป็งน้องภริยาจำเลยซึ่งไม่ยอมไปมัดวัวที่ทำให้วัวของผู้ตายตื่นผู้ตายจึงร้องด่าว่าควย ๆ ไปตลอดทางที่เดินไปบ้านนางสาวจันทร์เป็งซึ่งจำเลยพักอาศัยอยู่ด้วย แล้วผู้ตายใช้ไม้ตีฝาบ้านนางสาวจันทร์เป็ง2 ถึง 3 ครั้ง จำเลยห้ามปราม ผู้ตายไม่ยอมหยุด กลับใช้ไม้ตีฝาบ้านอีก พฤติการณ์ของผู้ตายถือได้ว่าจำเลยถูกข่มเหงอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม ทำให้จำเลยโกรธผู้ตาย การที่จำเลยใช้ไม้ตีผู้ตายถึงแก่ความตายจึงเป็นการกระทำโดยบันดาลโทสะ ที่โจทก์ฎีกาว่า จำเลยได้ลุกขึ้นเดินตามผู้ตายไปและร้องห้ามปราม ต่อมาจึงได้มีการใช้ไม้ตีซึ่งกันและกัน โดยมีจำเลยมิได้ใช้ไม้ตีผู้ตายทันทีทันใดที่พบผู้ตายที่หน้าบ้านจำเลยนั้น เห็นว่า ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 72 ที่ว่า "กระทำความผิดต่อผู้ข่มเหงในขณะนั้น" มิได้หมายความว่าจะต้องเป็นขณะเดียวกันพร้อมกับการข่มเหงและบันดาลโทสะ หากแต่หมายความว่ากระทำความผิดในขณะที่บันดาลโทสะอยู่ แม้จะฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยลุกขึ้นเดินตามผู้ตายไปและร้องห้ามปราม แล้วจำเลยใช้ไม้ตีผู้ตายที่หน้าบ้านจำเลยซึ่งปรากฎว่าอยู่ห่างออกมาประมาณ 15 เมตร ตามแผนที่สังเขปแสดงสถานที่เกิดเหตุเอกสารหมาย จ.3 การกระทำของจำเลยก็เป็นการกระทำความผิดต่อผู้ตายที่ข่มเหงในระยะเวลาต่อเนื่องกระชั้นชิดกันอันถือได้ว่ากระทำต่อผู้ตายที่ข่มเหงในขณะนั้น ที่ศาลอุทธรณ์ภาค 2 วินิจฉัยว่าการกระทำของจำเลยเป็นการกระทำโดยบันดาลโทสะและพิพากษามานั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา