คดีนี้ศาลเดิมตัดสินให้จำเลยรับเงินจากโจทก์ ๒๐๐ บาทแลคืนที่นาให้โจทก์

ศาลอุทธรณ์ตัดสินยกฟ้อง

ศาลฎีกาพิจารณาแล้วเห็นว่า ที่พิภาษรายนี้เดิมเป็นของโจทก์มีโฉนดแผนที่แล้ว เมื่อประมาณ ๑๒ ปี มาแล้ว โจทก์อพยพไปอยู่ที่อื่น พ.บิดาจำเลยได้เข้าปกครองทำกินมาจนถึงแก่กรรม จำเลยเป็นผู้รับมฤดกก็ได้ปกครองทำกินในที่รายนี้ต่อมาจนทุกวันนี้ข้อที่โต้เถียงกันคือโจทก์ว่า พ.เช่านาทำอยู่ก่อน ๓ ปีแล้ว เมื่อโจทก์จะย้ายไปอยู่ที่อื่นจึงกู้เงิน พ.ไป ๒๐๐ บาทแลมอบโฉนดกับที่นาให้ทำกินต่างดอกเบี้ยแต่โจทก์ก็นำสืบไม่สม ฝ่ายจำเลยว่า พ.ซื้อจากโจทก์เป็นเงิน ๕๐๐ บาท แต่มิได้ทำสัญญากันให้ถูกต้องตามกฎหมายดังนี้ ตามพฤติการณ์ที่โจทก์แล พ.ปฏิบัติต่อกันจะเรียกว่าขายฝากหรือจำนองไม่ได้ แต่กิริยาที่โจทก์อพยพไปอยู่เสียต่างจังหวัดโดยไม่เหลียวแลเกี่ยวข้องในที่ดินหรือแสดงตนว่าเป็นเจ้าของอยู่ แลมิได้กระทำการอย่างใดที่จะแสดงให้เห็นว่า ยังจะคิดไถ่ถอนที่ดินรายนี้คืนด้วยก็ต้องถือว่า โจทก์ละทิ้งที่ของตนให้ พ.แลจำเลยปกครองทำกินมาตั้ง ๑๒ ปี จำเลยย่อมได้กรรมสิทธิตามกฎหมาย จึงตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา