โจทก์ฟ้องว่า เมื่อระหว่างวันที่ 9 พฤษภาคม 2526 เวลากลางวันถึงวันที่ 24 พฤษภาคม 2527 เวลากลางวันต่อเนื่องกัน จำเลยได้ข่มขืนใจนางสาวสมศรี มีทอง ผู้เสียหาย ให้ยอมให้จำเลยได้รับประโยชน์ในลักษณะที่เป็นทรัพย์สิน โดยจำเลยขู่เข็ญผู้เสียหายหลายครั้งว่าจะฆ่าผู้เสียหายให้ถึงแก่ความตายใน 3 วัน 7 วันถ้าผู้เสียหายไม่ยอมให้เงินตามที่จำเลยเรียกร้อง จนผู้เสียหายเกิดความกลัวและยอมมอบเงินแก่จำเลยรวม 25 ครั้งเป็นเงิน 66,392 บาท ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา337, 91 พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา (ฉบับที่6)พ.ศ. 2526 มาตรา 4 ให้จำเลยคืนหรือใช้เงิน 66,392 บาทแก่ผู้เสียหาย

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 337, 91 รวม 2 กระทง ลงโทษกระทงละ 3 ปี รวมจำคุก 6 ปี ให้จำเลยคืนหรือใช้เงิน 3,999 บาท แก่ผู้เสียหาย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ความผิดฐานกรรโชกตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 337 จะต้องเป็นการข่มขืนใจผู้อื่นโดยใช้กำลังประทุษร้ายหรือขู่เข็ญว่าจะทำอันตรายต่อชีวิต ร่างกายเสรีภาพ ชื่อเสียง หรือทรัพย์สินของผู้ถูกขู่เข็ญ แต่การกระทำของจำเลยตามที่โจทก์นำสืบเป็นเพียงการทำนายดวงชะตาแก่ผู้เสียหาย ว่าผู้เสียหายกำลังมีเคราะห์ให้สะเดาะเคราะห์โดยเสียเงินค่ายกครูให้แก่จำเลย หาใช่เป็นการขู่เข็ญตามความหมายของบทกฎหมายมาตรานี้ไม่ ดังนั้นแม้จะฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยพูดขู่ว่าถ้าไม่ให้เงินจะให้พ่อปู่มาทำอันตรายผู้เสียหายทางไสยศาสตร์และผู้เสียหายยอมให้เงิน ก็เป็นเรื่องที่ผู้เสียหายเชื่อตามคำทำนายว่าจะมีเคราะห์มิใช่เพราะกลัวคำขู่เข็ญของจำเลย การกระทำของจำเลยตามที่โจทก์นำสืบจึงไม่เป็นความผิดฐานกรรโชกตามฟ้อง ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์มานั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยในผล

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา