คดีนี้ศาลจังหวัดมหาสารคามแลศาลอุทธรณ์วินิจฉัยต้องกันว่า จำเลยมีผิดฐานยักยอกตาม ม.๓๑๔ ศาลจังหวัดให้จำคุก ๒ ปีกับใช้เงิน ๒๑๖๐๐ บาทแก่นายจันโจทก์ แต่ศาลอุทธรณ์แก้ให้จำคุก ๓ ปีใช้เงิน ๓๑๐๐๖ บาท ๑๕ สตางค์

จำเลยฎีกาข้อเท็จจริงโดยอ้างว่า ศาลล่างให้จำเลยใช้ทรัพย์เกินกว่า ๒๐๐๐ บาท

ศาลฎีกาเห็นว่า ฎีกาของจำเลยต้องด้วยบทห้ามตามพ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ พ.ศ.๒๔๖๑ ม.๓ เพราะศาลอุทธรณ์ตัดสินแก้คำพิพากษาศาลเดิมเพียงเล็กน้อยแลให้จำคุกไม่เกิน ๕ ปี ส่วนข้อที่ศาลล่างบังคับให้จำเลยใช้ทรัพย์เกินกว่า ๒๐๐๐ บาทนั้น โจทก์มิได้เสียค่าธรรมเนียมเป็นคดีแพ่งเข้ามาด้วย จำเลยจะฎีกาในข้อนี้ไม่ได้อีกเหมือนกัน แลถึงแม้โจทก์จะฟ้องเป็นทางแพ่งเข้ามาด้วย คำชี้ขาดว่าจำเลยยักยอกทรัพย์มากน้อยเท่าใดก็เป็นข้อเท็จจริงส่วนหนึ่งซึ่งต้องวินิจฉัยตามกฎหมายอาญา ม.๙๐ ที่บัญญัติว่า การพิพากษาคดีส่วนแพ่งที่ว่ากล่าวเป็นทางอาญาอยู่อีกส่วนหนึ่งนั้นต้องถือเอาความเท็จจริงที่ปรากฎในคำพิพากษาส่วนอาญาเป็นหลักแก่การพิพากษาคดีส่วนแพ่ง จึงเห็นว่าฎีกาจำเลยไม่มีเหตุที่จะรับไว้พิจารณา ให้ยกเสีย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา